3

jak spodziewana miesiączka nie wystąpiła (pełne 4 tygodnie ciąży). Stężenie hCG w moczu w tym okresie wynosi od 12 do 2500 mlU/ml. Częstość występowania fałszywie dodatnich wyników oznaczeń hCG w surowicy jest niska i wynosi od 0,01 do 2%. Związana jest wykryciem przysadkowego hCG bądź interferencją innych hormonów i substancji jak: LH, czynnik reumatoidalny (RF), przeciwciała czy białka wiążące. Średnie stężenie hCG w surowicy dla pacjentek z fałszywie dodatnim wynikiem według danych FDA z lat 1985-2001 wynosi 75 mlU/ml. W celu weryfikacji należy sprawdzić stężenie hCG w moczu. Rdzenne fragmenty beta hCG moją o ponad połowę mniejszy ciężar cząsteczkowy od wolnej podjednostki beta i od części substancji powodujących fałszywie dodatni wynik, przez co są łatwiej filtrowane w kłębuszkach nerkowych. Fałszywie negatywny wynik oznaczeń hCG w moczu związany jest z stężeniem hCG poniżej progu czułości użytego testu, opóźnieniem owulacji lub implantacji.

Oznaczenie progesteronu w surowicy dostarcza dodatkowych informacji po pozytywnym teście z hCG. Stężenie progesteronu w surowicy jest odbiciem jego produkcji przez ciałko żółte, które jest stymulowane przez żywą ciążę. Może ona być diagnozowana z czułością 97,5% przy stężeniu progesteronu wynoszącym 25 ng/ml. Stężenia 5-25 ng/ml wymagają dalszej diagnostyki z wykorzystaniem ultrasonografii, poniżej 5 ng/ml przemawiają za obecnością martwej ciąży.

Czynnik wczesnej ciąży (EPF) jest immunosupresyjnym białkiem, które pojawia się w surowicy 36-48 godzin po zapłodnieniu. Nie jest wykrywalny 24 godziny po porodzie, operacji ciąży pozamacicznej lub samoistnym poronieniu, dlatego też brak jego obecności jest złym czynnikiem prognostycznym w ciąży. Obecnie jego znaczenie praktyczne jest ograniczone ze względu na trudności z wyodrębnieniem, ale może odgrywać decydującą rolę w przyszłej diagnostyce implantacji.