CCF20090831115

206    Samcwkdza

ponieważ ona sama jest czymś rozdwojonym i dlatego zniesienie rozdwojenia dokonuje się dzięki temu, co inne. Ale zniesienie to dokonuje się w tym samym stopniu również w każdej poszczególnej postaci, ponieważ substancją poszczególnych samoistnych postaci jest wspomniana wyżej płynność; substancja ta zaś jest nieskończona, i W'obec tego każda samodzielna postać jest w' swym trwaniu sama rozdwojeniem, czyli zniesieniem swego bytu dla siebie.

137 Jeśli teraz bliżej przyjrzymy się zawartym tu momentom, to stwderdzimy, że pierwszym momentem jest trwanie samoistnych postaci, tzn. stłumienie (die Unter-dńichmg) tego, czym rozróżnianie jest samo w sobie, tzn. stłumienie tej jego natury, że nie jest ono bytem samym w sobie i nie posiada trwania. Drugim momentem jest podporządkowanie (die Unterwerjung) owego trw^Tania samoistnych postaci — nieskończoności różnicy ¹. W pierwszym momencie występuje posiadająca trwanie postać; jako istniejąca dla siehie, czyli w swym charakterze substancji nieskończonej, występuje ona przeciwko substancji ogólnej ², neguje ją jako płynność, zaprzecza swej własnej z nią ciągłości i uważa, że nie rozpływa się w tej ogólności, lecz raczej się utrzymuje przez to, że wyodrębnia się z tej swojej nieorganicznej przyrody i ją pochłania. Życie, które w ogólnym płynnym medium jest spokojnym układaniem się

postaci jedna na zewnątrz drugiej, staje się dzięki temu ruchem owej przyrody, staje się Życiem — procesem. Prosta ogólna płynność jest tym, co jest samo w sobie, różnica postaci zaś — tym, co inne. Ale dzięki tej różnicy płynność sama staje się tym „innym“. Tc-lJ raz bowiem płynność ta istnieje dla różnicy, która jest czymś samym w sobie i dla siebie, i dlatego jest nieskończonym ruchem pochłaniającym owe spokojne medium —- życie jako coś żywego (ais Lebendiges).

Ale to odwrócenie (Verkekrung) jest wskutek tego znowu odwróceniem w sobie samym (Verkehrtkeit an sich selbst). Tym, co zostaje tu pochłonięte, jest istota ³; indywidualność jednak utrzymująca się kosztem tego, co ogólne, i nadająca sobie poczucie jedności ze sobą samą, znosi przez to właśnie i swą przeciwstawność wobec tego, co inne, dzięki której istnieje ona dla siebie. Jedność 7. samą sobą, którą indywidualność sobie w ten sposób nadaje, jest właśnie płynnością różnic, ich ogólnym roztopieniem się, Ale także i odwrotnie: zniesienie indywidualnego trwania jest jednocześnie jego wytwarzaniem. Wobec tego bowiem, żc istota indywidualnej postaci — życic ogólne i to, co istnieje dla siebie, jest samo w sobie prostą substancją, indywidualność ustanawiając w sobie samej to, co inne, znosi swoją prostą niezłożoność, czyli swoją istotę, tzn. rozdwaja ją, a to rozdwojenie stę niezróżnicowanej płynności jest właśnie ustanawianiem indywidualności. Prosta substancja Życia jest więc rozszczepieniem siebie samej na indywidualne us postacie, a jednocześnie roztopieniem się istniejących różnic; a roztopienie się rozszczepienia jest również rozszczepianiem, tzn. członowaniem (ein Gliedem). Tak

1

Pierwszy moment to życie osobnicze, drugi to rodzaj. Ich wzajemna negacja jest rzeczywistym ruchem życia. Rodzenie się osobnika jest negacją rodzaju — wyłonieniem się życia osobniczego, śmierć osobnika jest — oczywiście przez rozmnażanie się, które jest autone-gacją osobnika — utrzymywaniem się rodzaju.

2

Substancją ogólną jest rodzaj, realne życie ogólne tworzące wielość osobniczą.

3

Życie jako substancja ogólna.