CCF20090831119

214 Samowolka

jedności w jej podwojeniu przedstawia sobą ruch uznawania (des Amrkennens) [jednej samowiedzy przez drugą].

[i. Samowiedza podwojona]

Dla samowiedzy istnieję. Jnna samo wiedza; samo-więHza. wyszła {h>zo_ siebie. Określenia te mają podwójne j znaczenie: po pierwsze, że samowiedza zagubiła samą ' siebie, ponieważ odnajduje siebie jako inną istotę; po drugie, żę w ten sposób znosi ona to „inne“ jako istotę, ponieważ w nim nie widzi istoty, lecz w tym '„innym" widzi samą siebie.

Samowiedza musi doprowadzić do zniesienia tego jwegoinnobyta. Jest to zniesienie pierwszego jej podwójnego znaczenia, ale dlatego jest to też zarazem jej drugie podwójne znaczenie. Albowiem, po pierwsze, M2 musi ona zmierzać do zniesienia tej innej samoistnej istoty, aby osiągnąć przez to pewność siebie samej jako istoty, a po wtóre zmierza ona przez to do zniesienia samej siebie, ponieważ tym „innym" jest ona sama.

To posiadające podwójne znaczenie zniesienie posiadającego podwójne znaczenie innobytu samowiedzy jest zarazem jej powrotem do siebie samej, powrotem również o podwójnym znaczeniu. Albowiem, po pierwsze, dzięki temu zniesieniu samowiedza odzyskuje siebie samą, gdyż przez zniesienie swojego innobytu staje się znowu równą sobie samej, i po drugie, przez to zniesienie uzyskuje z powrotem również tę drugą samo-wiedzę, gdyż przedtem istniała w tej drugiej, a teraz znosi to swoje istnienie w.czymś innym, przez co uwalnia i uniezależnia to „inne".

Opisany przez nas ruch samowiedzy w odniesieniu do innej samowiedzy został jednak w ten sposób przedstawiony jako czynność (das Tun) jednej samowiedzy.

Ale _ta czynność jednej samowiedzy m_a_ró-wnież podwójne znaczenie: jest ona zarównó jejywiasną^czyn-rtością,...jak i czynnością drugiej, samowiedzy. Ta druga (■ bowiem jest również samoistna, w sobie zamknięta i nie istnieje w niej nic, có by nic istniało dzięki niej samej. Dla pierwszej samowiedzy przedmiot nie jest takim, jakim jest tylko dla pożądania, lecz jest przedmiotem samoistnym dla siebie istniejącym, w stosunku do którego niczego ona zdziałać nic potrafi, jeżeli on sam na sobie (an sich selbsi) nie dokona tego samego, czego ona dokonuje na nim. Ruch, o którym mowa, jest więc ruchem dwustronnym obu samowiedz. Każda z nich stwierdza, że druga czyni to samo, co ona; każda czyni sama to, czego domaga się od drugiej i dlatego to, co czyni, czyni tylko o tyle, o ile druga czyni tó samo. Czynność jednostronna byłaby bezskuteczna, ponieważ to, co ma być dokonane, może dokonać się tylko dzięki czynności obu samowiedz.

Czynność ta ma więc podwójne znaczenie nic tylko dlatego, że jest czynnością samowiedzy zarówno w odniesieniu do siebie samej, jak i w odniesieniu do drugiej samo- i wiedzy, ale również dlatego, że jest w sposób nierozdzie- j lny czynnością zarówno jednej, jak i drugiej samowiedzy. j

W ruchu tym powtarza się ten sam proces, który i przedtem występował jako gra sił — tylko że tu występuje on w świadomości. To, co tam było czymś dla nas, jest tutaj już czymś dla samych występujących tu członów skrajnych. Członem średnim jest tu samowiedza, która rozszczepia się na dwa człony skrajne: każdy zaś człon skrajny jest wzajemną wymianą włas-Hegel — Fenomenologia ducha    16