DSC08154

122 Anna Sołtys-Chmielowicz

trudności realizacji wyrazu jako całości, Kania wskazał na konieczność stos% zupełnie różnej metodyki pracy przy zaburzeniach lokalizowanych na p_0S2^^ia gólnych podsystemach języka.

Wątpliwą przydatność w tym względzie wykazują klasyfikacje ilościowe szczególnie podział na dyslalię jednoraką, wieloraką i całkowitą.

Bibliografia

Demelowa G. (1979). Elementy logopedii, Warszawa.

Kaczmarek L. (1975). Korelacyjna klasyfikacja słownego i pisemnego porozumiewania się. „Logopedia” 12, 5-13.

Kaczmarek L. (red.) (1981). Program studiów logopedycznych, Lublin.

Kania J. T. (1975). Podstawy językoznawczej klasyfikacji zaburzeń mowy. „Język Polski” 55, 104-112,181-189.

Ołtuszewski W. (1905). Szkic nauki o mowie i jej zboczeniach (niemota, bełkotanie, mowa nosowa, jąkanie itd.) oraz hygiena mowy, Warszawa.

Pmszewicz A. (red.) (1992). Foniatria kliniczna, Warszawa: PZWL.

Sołtys-Chmielowicż' A. (1994). Dyslalia - problemy terminologiczne. Próba oceny przydatności klasyfikacji objawowych. W: Polska terminologia logopedyczna. Red. J. 'Ożdżyński, Kraków: WSP, s. 39-44.

Sołtys-Chmielowicz A. (1997). Klasyfikacje wad wymowy (dyslalii). „Audiofonologia” 10,111-117.

Sołtys-Chmielowicz A. (1996). Z historii terminologii związanej z wadami wymowy. Refleksja na temat użyteczności klasyfikacji. „Logopedia” 23, 177-182.

Styczek I. (1979). Logopedia, Warszawa.