IMAG0481

Dopóki trwa wędrówka—trwa życie; dopóki trwa życie ilU jest Stachury to dwojakie pnfeiitv^:

w drugim ^meeąlaiwueai Żya^^^^^^rÓwkaŁaaKiSTl ■ bowiem na cżłoOTekąjHyJgózy cję ciągłego bycia w ruchu, w centrum    poznawania; życie

wędrowne    o bezustannej obcości,

braku zakorzenienia wjąwiecibj niestałości miejsca i świadomości „braku” ^^^^SwgśzaDetłen j^ędrawki” i „życia” okazuje się w ostatecznym rachunkuzniaćżaGa:-BnanOjs. teryzuje tegp^^m^i|b^fe- w środku życtlS^uieK^ równocześnie poza jego prawami. Mowa o autsajderze, znającym Swoje miejsce w świecie i próbującym ua^mfc jego nieubłagane zwyczaje.

Wędrówką życie jest człowieka Edwarda StafeHSilgto piosenka-zaklęcie. Zaklina się własna życiową wędrówkę tak) jak gdyby miało to wpływ na jej przehieg. Zaklęcie jest odsuwaniem kresu i śmierci. Pomimo świadomości, że życie-wędrowanie jest iluzoryczne (,>Dotknąć chcesz, / Lecz ucieka”), ułomne GjBrak [—] tchu”), niestałe („Płynie wzwyż, / Płynie w niż!”) i bezwzględne GjSmierć [...] czeka”), zaklęcie wyzwala siłę, zdolną pokonać wszelkie przeciwności losu:

nic! To nic!

Dopóki sił

BT^nS^iśe! Przecież iść! Będę iść!

ćjjnic!

Dopóki sił Nie dam się!

n-tsBomo wszystko

człowieka, który me daje się złamać z góry narzuconymi regułami. Heroizm istnienia na tym właśnie polega, by

^-znając swój kres —nie ulegać przytłaczające; świadomości śmierci.

Literatura

K. RcLtkow s^MPoetająk Nikt. Wi^feiStąęhnra: Poezją i proza. T. :i; Więjgjgę, poematy, piosenki, przekłady. Warszawa 19.87, s» 5—23; K^JRutk o w skf^^ggetra-/w) literaturze. Esej o poezji czynnej” ^Mirónd'Eiidqsz^^ieg^i EmiMfda Stachury. Sffilloszcz 1987.