g7

Gleby te wykazują znacznie gorsze właściwości fizyczne i chemiczne niż gleby klasy lila. Mogą też mieć właściwości podobne, ale występują w terenie falistym, na zboczach gdzie bywają okresowo za suche, lub u podnóża wzniesień mogą być okresowo zbyt wilgotne, są narażone na erozję wodną. Plony uzyskiwane na tych glebach zależą od warunków klimatycznych. Można na nich uprawiać jeszcze wszystkie rośliny rolnicze i ogrodnicze oraz sadzić drzewa owocowe lecz plony bywają zawodne oraz niepewne i zależą od przebiegu pogody, dotyczy to zwłaszcza roślin o dużych wymaganiach glebowych. Są to gleby żytnio-ziemniaczane, dobre a nawet bardzo dobre, lecz zawodne pod uprawę pszenicy i buraków cukrowych.

Łąki dają średnio ponad 3t/ha siana. W składzie runi łąkowej występuje ponad 15% traw bardzo dobrych, dobrych i roślin motylkowych, jednak główną masę roślinną stanowią trawy średniej jakości. Udział turzyc nie przekracza 50% runi łąkowej, a chwastów i ziół 35%. Lasy na tych glebach to lasy mieszane.

KLASA IV a

Są tu gleby różniące się skrajnie pod względem składu mechanicznego, a mianowicie gleby piaskowe lekkie i gleby ciężkie lub bardzo ciężkie. Ciężkie i bardzo ciężkie są zasobne w składniki pokarmowe, lecz mało przewiewne, „zimne” i przeważnie trudne do uprawy. W okresach suchych zsychają się tworząc głębokie spękania - szczeliny. Łatwo zbrylają się, szczególnie gdy są zbyt wilgotne lub zbyt silnie przeschnięte. Są to gleby, na których można uprawiać mniej gatunków roślin niż na glebach klas I, II, Lila i b. Plony uzyskuje się na ogół średnie , nawet gdy gleby te są w dobrej kulturze, i zależą one w dużym stopniu od warunków klimatycznych w okresie wegetacyjnym.

Na glebach lekkich tej klasy przy dobrych warunkach wilgotnościowych i odpowiednim nawożeniu oraz uprawie prócz żyta i ziemniaków mogą udawać się również: jęczmień .owies, buraki pastewne a nawet pszenica. Na glebach ciężkich tej klasy w odpowiednich warunkach klimatycznych i przy dobrej kulturze można uprawiać z powodzeniem buraki cukrowe, pszenicę koniczyny, a także wszelkie rośliny pastewne , żyto plonuje znacznie gorzej. Pewna część tych gleb ma zbyt wysoki poziom wód gruntowych, dlatego wymagają one melioracji, po tym zabiegu mogą być zaliczane do gleb klasy Ula.

Zalicza się tu lepsze gatunki żwirów gliniastych, piaski gliniaste lekkie całkowite lub podścielone gliną lub iłem, piaski gliniaste nawapieniowe i nażwirowe oraz gleby powstałe ze zwietrzenia skał masywnych np. piaskowców gezów, granitów, dolomitów .wapieni, gipsów oraz różnych osadów aluwialnych i deluwialnych, ponadto średniej jakości torfy, będące w różnym stopniu rozkładu i zmurszenia. Wymienione gatunki i rodzaje pod względem typologicznym mogą stanowić różne gleby, np. gleby bielicowe, brunatne, czarne ziemie.

KLASA IVb

Są nieco gorsze niż gleby klasy IV a. Są bardziej wadliwe, jeżeli chodzi o uwilgotnienie. Plony bardzo ograniczonej liczby roślin zależą w jeszcze większym stopniu od warunków klimatycznych niż IV a. Zalicza się tu gleby podobne jak IV a ale występują one w gorszych warunkach fizjograficznych. Na glebach o składzie mechanicznym piasków słabo gliniastych na glinach lub iłach oraz na glebach wytworzonych z piasków gliniastych lekkich udają się głównie żyto i ziemniaki oraz inne rośliny o małych wymaganiach glebowych. Na glebach ciężkich można uprawiać lecz z dużym ryzykiem pszenicę i buraki pastewne, udaje się owies, rośliny pastewne, kapusta, brukiew, marchew i inne rośliny warzywne.

Łąki i pastwiska klasy IV mogą występować zarówno na glebach mineralnych jak i organicznych: torfowych .mułowotorfowych, murszowych. Właściwości fizyczne i chemiczne są zbliżone do użytków zielonych klasy m. Jednak gleby te są w gorszych stanowiskach, utrudniających zagospodarowanie.