img049

czym jestem dla Marie i Roselyne - atrakcją? wyznacznikiem standingu? zabawą? prawdziwym uczuciem? - ale wiedziałam, czym one są dla mnie. Zbyt często mi tego kiedyś odmawiano, bym teraz tego nie doceniała.

To, co mi ofiarowywały, ofiarowywały mi na mocy systemu, który mnie mierził: rządzącego liceum francuskim obrzydliwego prawa, które piętnowało leserów, a tłumom kazało podziwiać prymusów. Ja natomiast kochałam te, które pobudzały mnie do marzeń, których piękne oczy obalały punkty odniesienia, których drobne dłonie wiodły w tajemnicze nieznane krainy, te, które wprawiały w uniesienie zaniechaniem; ale one kochały tę, która odniosła sukces.

W domu było dość podobnie. Darzyłam miłością moją przepiękną matkę, która też mnie kochała, to pewne, mimo to czułam, że jej miłość jest trochę innej natury. Mama była dumna z powodu rzeczy tak czczej, jak to, co nazywano inteligencją, chwaliła się tym, co uważała za moje sukcesy: tylko czy te splendory były mną? Chyba nie. Ja odnajdywałam się w moich marzeniach i w udręce nocnych ataków astmy, kiedy ratując się przed uduszeniem, snułam różne bajeczne rojenia; dowodem mojej tożsamości nie był dzienniczek ucznia.

Darzyłam miłością niebiańską Ingę, która też mnie kochała, na pewno, ale tu znowu, kogo kochała Ingę? Kochała dziwną smarkulę, która pisywała dla niej wiersze oraz z komiczną emfazą wyznawała jej swą namiętność. Czy te uniesienia były mną? Nie powiedziałabym.

Darzyłam miłością przepiękną Juliette - cudownym zrządzeniem losu ona kochała mnie tak samo, jak ja ją, bezwarunkowo, kochała mnie za to, kim byłam, spała obok i kochała mnie, kiedy nocami kaszlałam; na tej ziemi było jednak miejsce na prawdziwą miłość.

Z mężczyznami sprawy miały się znacznie prościej: kochać ich czy być przez nich kochaną było zwykłą przesłanką ducha. Kochałam ojca i on mnie kochał. Nie dostrzegałam w tym śladu złożoności, a zresztą nawet się nad tym nie zastanawiałam.

To, że miłość chłopca mogłaby być przedmiotem zabiegów, wydawało mi się groteskowe. Sens miała wałka

0    sztandar czy o Graała: chłopiec nie jest ani jednym, ani drugim. To właśnie starałam się wytłumaczyć Ingę. Niestety, w tych sprawach była zaślepiona.

Oprócz tego przyznawałam chłopcom wszelkiego rodzaju cnoty: byli najlepszymi towarzyszami walki, lepiej grali w piłkę, nie utrudniali batalii różnymi irytującymi rozterkami i brali mnie zdroworozsądkowo za tego, kim byłam: za przeciwnika.

Udało mi się kiedyś uśmiercić pewnego osobnika z mojej klasy wyłącznie siłą własnej myśli. Przez całą noc gorąco pragnęłam, żeby umarł, i następnego dnia rano załamana nauczycielka powiadomiła nas o jego śmierci.

Kto może więcej, może i mniej: skoro udało mi się zlikwidować chłopca, mogłam też likwidować słowa.

Były trzy słowa, których nie znosiłam: cierpieć, odzież

1    kąpać się (wstrętna mi była zwłaszcza forma zwrotna

89