geodezja0003

1)    stanowiska pomiaru biegunowego oraz linie pomiarowe lokalizuje się w miejscach dogodnych do pomiaru szczegółów terenowych, obserwacji punktów wiążących oraz punktów nawiązania;

2)    w każdym module niezbędne są obserwacje co najmniej trzech punktów wybranych z grupy punktów nawiązania i/lub wiążących; układ celowych wyznaczających stanowiska pomiaru biegunowego powinien spełniać warunki podane wyżej;

3)    punkty wiążące w sieci powinny mieć co najmniej trzy kierunki wyznaczające, spełniające warunki podane w ust. 6; w uzasadnionych przypadkach dopuszczalne jest wyznaczenie położenia punktów z dwóch kierunków wcinających z pomiarem odległości;

4)    punktami wiążącymi mogą być szczegóły terenowe I grupy dokładności

np. znaki graniczne; w przypadku braku trwałych szczegółów terenowych punkty wiążące oznacza się palikami lub w zależności od potrzeb stabilizuje się trwale;

5)    punkty nawiązania powinny być równomiernie rozłożone;

6)    obszar objęty siecią modularną dzieli się na kompleksy, w miarę możliwości rozdzielone granicami naturalnymi (drogami, ulicami) i punktami geodezyjnymi dogodnymi do nawiązania sieci;

7)    liczba modułów podlegających jednoczesnemu wyrównaniu nie powinna być większa od 100, z uwagi na trudności w wykryciu ewentualnych błędów pomiarowych.

2.3. Stabilizacja punktów

Znaki punktów

Do oznakowania położenia punktów osnowy pomiarowej stosuje się

(Wytyczne techniczne G-4.1):

•    na gruntach miękkich - palik drewniany o długości 30-50 cm i wymiarach poprzecznych ok. 5 x 5 cm,

•    na gruntach bardzo miękkich lub sypkich - podziemnie rurkę drenarską (sączek) lub butelkę (do góry dnem) i naziemnie centrycznie osadzony palik równo

z terenem; na gruntach ornych znak podziemny zakopuje się poniżej głębokościorki (40-50 cm), a na innych gruntach 25 cm poniżej terenu,

•    na gruntach bagnistych, grząskich - pal o długości lm i średnicy 15-20 cm, wbity na głębokość 70 cm,

•    na gruntach twardych, a szczególnie na terenach miejskich i przemysłowych -rurkę żelazną o długości 30-40 cm i średnicy 3 cm, wbitą równo z terenem,

•    na utwardzonych nawierzchniach jezdni i chodników (bruk, asfalt, płyty betonowe itp.) - bolec lub trzpień żelazny, wbity równo z nawierzchnią, wyryty lub namalowany znak.

W uzasadnionych przypadkach, np. słabego zagęszczenia punktami m klasy (na terenach rolnych i leśnych), znacznego (obecnego lub przewidywanego) zainwestowania terenu, przewidywania przekształcenia struktury własnościowej, punkty osnowy sytuacyjnej stabilizuje się:

•    na obszarach zabudowanych - za pomocą znaków ściennych (co najmniej trzy znaki dla punktu) lub stosując znaki z kamienia lub betonu,

•    na obszarach niezabudowanych - za pomocą znaków z tworzyw sztucznych lub w przypadkach uzasadnionych warunkami terenowymi za pomocą znaków

z kamienia lub betonu.

Opis topograficzny punktu osnowy

Dla trwale stabilizowanych punktów osnowy sytuacyjnej sporządza się opisy topograficzne na których szczegóły terenowe przedstawia się znakami umownymi przewidzianymi dla mapy zasadniczej (rozdz. 3.1). Przy wykorzystywaniu punktów istniejących, zmiany i uzupełnienia nanosi się kolorem czerwonym na kopii opisu topograficznego, a w przypadku dużej ilości zmian sporządza się nowy opis.

Opis topograficzny, umożliwiający odnalezienie punktu w terenie i jego naniesienie na mapę topograficzną, zawiera następujące dane (rys. 2.3.1-3):

•    arkusz mapy - godło mapy topograficznej 1:10 000 na której jest położony znak, [mapa topograficzna zawiera elementy środowiska geograficznego powierzchni Ziemi, patrz: Instrukcja techniczna K-2 oraz: Zasady redakcji mapy topograficznej w skali 1:10 000, wzory znaków, 1999; Zasady redakcji mapy topograficznej

w skali 1:50 000, katalog znaków, 1998],

•    typ znaku, zgodnie z katalogiem zamieszczonym w Wytycznych technicznych G-1.9.

•    klasa punktu,

•    numer punktu - zgodnie z zasadami podanymi w Wytycznych technicznych G-2.1, G-2.2, np. numeracja punktów w układzie współrzędnych "1965" jest dwuczłonowa pierwszy człon stanowi godło arkusza mapy w skali 1: 50 000 dla punktów I i II klasy lub godło mapy w skali 1:10 000 dla punktów m klasy, drugi człon jest właściwym numerem punktu na danym arkuszu mapy w zakresie 1-99 dla klasy I, 100-999 dla klasy n, 1000-1999 dla klasy ffl,

•    część adresowa: nazwa województwa, powiatu, gminy, miejscowości (miasta, dzielnicy), imię i nazwisko (lub nazwa instytucji) władającego gruntem lub budynki oraz jego miejsce zamieszkania,

•    szkic sytuacyjny położenia znaku zorientowany do północy, wykreślony wg. znaków umownych mapy zasadniczej K-l (rozdz. 3.1), zawiera pobliskie szczegóły terenów* przydatne do odnalezienia punktu, miary wiążące punkt ze szczegółami terenowymi z dokładnością 0.1 m - umożliwiające co najmniej dwukrotne niezależne wyznaczeń: położenia punktu w terenie, miarami mogą być odległości i/lub domiary prostokątne przy wylotach dróg podaje się nazwy miejscowości do których prowadzą,