Jak ludzie kłamią? — Strategie 203
Klasycznym przykładem aluzji jest ironiczna niekompetencja. Sposób opisywany przez Schopenhauera w Turystyce pod numerem 31. Stosowany jest dość powszechnie, szczególnie przez osoby uważane za autorytet i w obecności audytorium. Wystarczy, że szanowany za wiedzę profesor powie: „Pan wybaczy, ale nie rozumiem pańskiej wypowiedzi...”, a aluzja jest natychmiast odczytywana przez innych jako: „Chyba nie za bardzo wiesz co mówisz”