jak ludzie kłamia0008

Jak ludzie kłamią? — Strategie 175

nak powstrzymać się i nie dać do zrozumienia rozmówcy, że sami jesteśmy równie winni. Przytoczony niżej przykład pokazuje, jak łatwo zaprzepaścić szansę takiego kłamstwa.

Palmer Stoat zrelaksował się aż do przesady w barze Swa-ina (...). Zaczołgał się do domu ze straszliwym bólem głowy i padł w jednym z gościnnych pokoi, żeby nie budzić Desiraty, która, jak sądził, spała samotnie w małżeńskim łożu. Stoat przespał południe i obudził się z koszmarnym kacem w absolutnie cichym domu. (...) Dzwonek telefonu przeciął niby nóż myśliwski czaszkę Stoata. Rzucił się gwałtownie, by podnieść słuchawkę. Usłyszał w niej głos żony, co go mocno zaskoczyło. Może trafił do cudzego domu? A jeżeli tak, to w jaki sposób Desie go znalazła?

—    Nie chciałam, żebyś się martwił — mówiła z drugiej strony przewodu.

—    Słusznie — Stoat usiadł gwałtownie, rozejrzał się po pokoju i z ulgą stwierdził, że go poznaje.

—    Mogę wszystko wytłumaczyć — mówiła Desie lekko roztrzęsionym głosem.

—    OK.

—    Ale nie teraz.

—    Dobrze.

—    Nie masz zamiaru zapytać, czy wszystko u mnie w porządku?

—    Tak kochanie. Ja, eee, odchodziłem od zmysłów, zastanawiając się, gdzie się podziałaś.

Nieznośnie długie milczenie w słuchawce. A potem niebezpiecznie słodki głos Desie:

—    Palmer?

—    Tak, złotko?

—    Nawet nie wiedziałeś, że mnie nie ma, prawda?

—    Oczywiście, że wiedziałem. Po prostu... rozumiesz, przyszedłem do domu późno i położyłem się w jednej z gościnnych sypialni...

—    Szesnaście godzin.

—    ...żeby cię nie budzić.

—    Szesnaście cholernych godzin!

—    Co? — zapytał Stoat.