P1010378

Rejestracja elektrokardiogramu

Rejestracja elektrokardiogramu

Ryt 10. Odprowadzenia pmdsercowe.    odprowadzenie V5 — na poziomie V4

w linii pachowej] przedniej lewej V (elektroda czarna), !

odprowadzenie V6 — na poziomie V4 w linii pachowej środkowej lewej 1

(elektroda fioletowa). J

Jeżeli rutynowy 12-odprowadzeniowy elektrokardiogram nie wystarcza dla ustaleni rozpoznania elektrokardiograficznego, można wykonywać odprowadzenia dodatkowi których opis przekracza ramy niniejszego opracowania.

Technika badania

Badanie elektrokardiograficzne należy przeprowadzać w warunkach zapewniający! dobrą jakość zapisu, zwracając uwagę na izolację elektryczną oraz ułożenie pacjen w trakcie badania. Pokój powinien być cichy i ciepły, aby uniknąć zaburzeń zapis powodowanych drżeniem mięśniowym. Badanie najlepiej wykonywać w pozycji leżąc na wznak, tak aby kończyny górne nie stykały się z tułowiem, a dolne ze sob W sytuacjach szczególnych możliwe jest wykonanie badania w pozycji siedząc Elektrody kończynowe umieszczamy na zewnętrznych częściach przedramion i podud: zwykle powyżej nadgarstka i kostki zewnętrznej na podudziu, ale nieco inne rozmieś czenie elektrod w obrębie tych kończyn nie wpływa na ukształtowanie zapisu EK( Dla prawidłowego wykonania badania przewody łączące pacjenta z aparatem częsl oznaczone są kolorami:

prawa ręka — przewód czerwony lewa ręka — przewód żółty kwa noga — przewód zielony

prawa noga — przewód czarny (jest przewodem obojętnym, uziemiającym) ]

Elektrody przedsercowe umieszcza się w punktach omówionych uprzednio, prz] trzymując je gumowym paskiem na powierzchni ciała lub stosując elektrody przyssać kowe. Elektrody powinny ściśle przylegać do skóry i nie stykać się ze sobą. W celi zmniejszenia oporu elektrycznego między skórą a elektrodami, wskazane jest odtłusf czenie skóry alkoholem lub benzyną w miejscu przyłożenia elektrod. Można też stosowa w tym celu żel do EKG lub podkładać pod elektrody gaziki zwilżone roztworem sfl fizjologicznej lub wodą.

Do zapisu EKG służą obecnie aparaty z bezpośrednim systemem rejestracji na ruchomej taśmie papieru. Zależnie od liczby zainstalowanych galwanometrów wyróżnia się elektrokardiografy jedno- i wielogalwanometrowe (potocznie jedno-, trzy- i sześcio-kanałowe). Przed badaniem należy najpierw sprawdzić uziemienie aparatu i jego podłączenie do sieci, a w elektrokardiografach bateryjnych napięcie akumulatora i baterii. Należy następnie ustawić żądaną szybkość przesuwu papieru, oraz sprawdzić czułość galwanometru poprzez włączenie przycisku wybranego napięcia i przycisku testowego czyli cechy.

Ryc. 11. Cecha w zapisie EKG.

I

□

□

jjEp

I

Tjv

w

m

1

111

lagi

11

prawidłowa    nieprawidłowa

Cecha powinna być zaznaczona na każdym odcinku badania EKG. Służy ona obiektywnym i porównywalnym pomiarom amplitudy załamków. Dla ułatwienia obliczeń, wzmacniacz amplitudy jest ustawiony tak, aby cecha wynosiła 1 cm dla 1 mV. Jeżeli aparat jest niedokładnie wycechowany i przyciśnięcie klawisza cechy daje wychylenie inne niż 1 cm, należy obliczyć rzeczywistą wartość załamka wg wzoru: rzeczywista wartość załamka = ^zmier20na *«rtość ahmka (w mm) xJO mm

wysokosc cechy (w mm)

np.: wysokość załamka R= 6 mm

wysokość cechy = 12 mm

rzeczywista wysokość załamka R = i —™ I || ^mm Śif

12 mm = 5.0 mm

Powszechnie stosuje się dwie szybkości przesuwu papieru: 25 mm/s i 50 mm/s. Rzadziej stosowane to 10 mm/s i 100 mm/s. Stosowany papier zaopatrzony jest w podzialkę milimetrową.

Przy szybkości 25 mm/s: 1 mm = 0,04 s 5 mm = 0,2 s

Przy szybkości 50 mm/s: 1 mm = 0,02 s 5 mm = 0,1 s

Przy szybkości 10 mm/s: 1 mm = 0,1 s 5 mm = 0,5 s