PTDC0005

Ryc. 5. Przykłady grotów

ornamentowanych:

1    - Inowrocław Szymborze, pow. inowrocławski;

2    - Garwolin, pow. garwo-liński;.? - Niemirów, pow. siemiatycki; 4 - Grudynia Mała, pow. kędzierzyńsko--kozielski; 5 - Śląsk, miejsc wość nieznana; 6 - Rogów Opolski, pow. krapkowicki. Wg J. Bednarczyka

i B. Baszkiewicza, A. Niewę głowskiego, K. Rusin i R. Jumki (1-3.5.6), oraz rys. B. Kontny (4)

Ryc. 6. Inkrustowany grot ze Ścinawy-Jeżowa, pow. lubiński, znalezisko luźne. Fol. J. Wołowski

W wyposażeniach grobów występowały nie tylko pojedyncze groty, ale także ich pary. Wypadki takie, znane już w młodszym okresie przedrzymskim, stają się znacznie liczniejsze w okresie wczesno-’ rzymskim. O ile jednak w początkach okresu wpływów rzymskich były to przede wszystkim pary grotów niemal identycznych lub różniących się rozmiarami w nieznacznym stopniu, o tyle u schyłku okresu wczesnorzymskiego (subfaza B_2b) dominują pary grotów wyraźnie kontrastujących pod względem rozmiarów. Jest to zapewne świadectwo zróżnicowania ich funkcji: większe egzemplarze stanowiły element włóczni, mniejsze zaś - oszczepu. Stosowane wcześniej pary grotów o zbliżonych rozmiarach stanowić mogły elementy Tacytowcj framea. Ponieważ w grobach z fazy C, pary grotów spotykane są już rzadko, można sądzić, że w tym czasie oszczep stopniowo wychodził z użycia. Począwszy od fazy C, w grobach występują już tylko pojedyncze groty. W porównaniu do wcześniejszych form są one zwykle mniejsze - mierzyły od kilkanastu do nieco ponad 20 centymetrów, podczas gdy używane wcześniej osiągały nawet 40 centymetrów. Groty z późnej fazy młodszego okresu rzymskiego są jednak masywniejsze, często z bardzo wysokim, ostrym żeberkiem lub grubym, romboidalnym liściem. Zmiana taka wiązać się mogła z rozwojem odmiennych sposobów walki: zarzuceniem oszczepów i wykorzystaniem broni o większej sile penetracji, zdolnej do zadawania ran opancerzonemu przeciwnikowi (B. Kontny 2002a. s. 92-102).

Niektóre groty zdobiono. We wczesnym okresie rzymskim popularny był zwłaszcza wzór pionowych. krótkich kresek, pokrywających powierzchnię liścia (B. Kontny 2002c, s. 81-83). W młodszym 147