Scan0016

■■friiA^ałWAA    T'Vi f'—. v.lV|Ł|

2. KSZTAŁTOWANIE SZYBKOŚCI.    ^; " ' ‘^:r"'"'

Szybkość określana jest jako zdolność wykonywania .ruchów w najmniejszych dla

danych warunków odcinkach czasu.    .........

Ocena ta przejawia się poprzez trzy składowe; czas reakcji (czas od momentu zadziałania bodźca do zapoczątkowania ruchu), czas ruchu prostego (czas wykonania pojedynczego mchu, rozumianego jako przemieszczanie w przestrzeni całego'ciała'¹ lub jego części) oraz częstotliwość ruchów cyklicznych (liczba powtarzanych cykli ruchowych w czasie). Do rozwinięcia maksymalnej szybkości w danym ruchu nieodzowna jest synchronizacja uczestniczących w nim grup mięśni, zależna, przede wszystkim od sprawności układu nerwowego i właściwej koordynacji nerwowo-mięśniowej.

METODY TRENINGU SZYBKOŚĆ! .    "

Najpowszechniej Stosowaną drogą kształtowania szybkości jest metoda powtórzeniowa. Polega ona powtarzaniu ćwiczonych ruchów z maksymalną lub submaksymalną intensywnością. Tego rodzaju trening musi spełniać określone

warunki;    ¹

• wykonywanie mchów o krańcowej prędkości nie może zaburzać prawidłowej techniki ich wykonania;

• czas trwania ćwiczenia należy dobierać w taki sposób, aby_ intensywność nie ulegała zmniejszeniu pod wpływem zmęczenia;

Ćwiczenia szybkości należy wykonywać z krańcową intensywnością tylko wówczas, gdy technika ruchu opanowana jest w stopniu zadowalającym. W przypadku, gdy zawodnik nie opanował tecluiiki, szybkość należy kształtować w ćwiczeniach o intensywności submaksymalnej (80-90% maksymalnych możliwości), z równoczesnym wymogiem technicznej doskonałości wykonania ruchu. Ćwiczenia szybkości odbywająsię w warunkach beztlenowych,"stąd leż czas ich trwania przy maksymalnej intensywności jest krótki i wynosi około 20s u zaawansowanych, natomiast około I5s u początkujących. Przy stosowaniu submaksymalnej intensywności można czas ćwiczeń wydłużyć nawet o 30-40%. Przerwy wypoczynkowe w metodzie powtórzeniowej powinny wynosić tyle ^;czasu, aby następne ćwiczenie można było rozpocząć z taką jak poprzednio intensywnością, Przy ćwiczeniach o intensywności submaksymalnej czas przerw jest krótszy, liczba powtórzeń większa,    ,

Przy wielokrotnym powhirziiiiiu ćwiczeń szybkościowych ‘Stosunkowo prędko występuje zmęczenie (obniżenie poziomu pracy). Jest to sygnał do ich zakończenia. Dalsze próby nic prowadziłyby do rozwijania szybkości, lecz wyliy.yimdośei szybkościowej.

Wielokrotne powtarzanie ruchów o maksymalnej intensywności może również doprowadzić do stagnacji szybkości i stabilizacji jej. na pewnym poziomic, wcale nie najwyższym - „ bariera szybkości.” Rozbijanie jej osiąga się poprzez stworzenie ułatwionych warunków do przewyższania osiągniętych maksymalnych wskaźników szybkości, np.: bieg z silnym wiatrem, bieg po lekkiej pochyłości terenu, stosowanie lżejszego sprzętu.

3. KSZTAŁTOWANIE WYTRZYMALOŚCI.

Wytrzymałość Jest zdolnością do kontynuowania długotrwałej pracy o wymaganej intensywności ( z reguły rzędu 6.0-80% max. możliwości), bez obniżania efektywności działań    i przy zachowaniu podwyższonej odporności na zmęczenie.

wytrzymałość    X    wydolność

(wydolność + cechy wolicjonalne)    (składnik wytrzymałości)

Podstawą skuteczności wysiłków o charakterze wytrzymałościowym jest funkcjonalna doskonałość układów krążenia i oddychania. Tak więc poziom wytrzymałości należy rozpatrywać z uwzględnieniem uwarunkowań biologicznych wynikających z wydolności ustroju i czynników oso bo wościowo-psychicznych takich jak: motywacja, siła woli, wysoka tolerancja na zmęczenie, pozytywne nastawienie do pracy. .

Wyróżnić można trzy rodzaje wytrzymałości:

1.    ogólna ~ zdolność wykonywania przez dłuższy czas dowolnej pracy fizycznej, angażującej liczne grupy mięśniowe.

2.    ukierunkowana - sprawność charakteryzująca stopniową adaptację ustroju do przyszłych wysiłków specjalistycznych.

3.    specjalna - zdolność do wykonywania specyficznego wysiłku w obrębie danej dyscypliny czy konkurencji.

METODY TRENINGU WYTRZYMAŁOŚCI Metoda kształtowania wytrzymałości polega na wielokrotnym doprowadzeniu organizmu do optymalnego poziomu zmęczenia, co poprzez mechanizmy adaptacyjne prowadzi do zjawiska supcrkompensacji (odbudowy z nadmiarem) i przyczynia się do podnoszenia poziomu tej cechy.

n