Scan0051 tif

i    co... — wyjąkała. — Ratunku! — wrzasnęła nagle 1 jak

szalona wybiegła z pomieszczenia.

W kasie pozostała tylko ręka podróżnego, uwięziona przez opadające okienko.

Trudno opisać tumult, jaki się podniósł w poczekalni. Kobiety piszczały, mężczyźni groźnie postukiwali kuflami z piwem o blat bufetu. Ktoś zawołał, że dziki chciał obrabować kasę. Gdy Kulfoniak usiłował uwolnić rękę, stanęło przy nim dwóch uzbrojonych funkcjonariuszy ochrony kolei.

—    A wy co, obywatelu? — zapytał groźnie jeden z nich.

—    Jak to, co? — odpowiedział wściekły Kulfoniak.

—    Po co wsadziliście rękę do kasy?

—    Przecież widzicie, że chcę kupić bilet. Ta głupia kasjerka gdzieś uciekła, a pociąg zaraz przyjedzie. Pójdę na skargę do naczelnika.

ji    Funkcjonariusze poszeptali między sobą. Rzeczywiś-

i •^f

|i;    cie, podróżny trzymał w zaciśniętej garści pieniądze

j;_:    na bilet, trudno go było posądzić o chęć rabunku.

Żeby jednak wyjść z tego incydentu z honorem, starszy stopniem strażnik zapytał:

:    — A dlaczego, obywatelu, macie taki dziwaczny

strój na sobie?

I_;    — Ja mam dziwaczny strój? — zdumiał się Kulfo-

I    niak. — A wy macie lepszy?

j'    Skonfundowani funkcjonariusze spojrzeli po sobie,

i    Faktycznie, sorty mundurowe mocno sfatygowane, ob-

i    szarpane spodnie, brudne koszule i przepoeone czapki.

—    Wiech pani sprzeda jeden bilet do Warszawy —

■i :    powiedział strażnik do kasjerki, która zdążyła już wró-

cić do siebie, choć minę miała jeszcze przestraszoną. j;|i^:    —- Pierwszej klasy — dodał Kulfoniak.

r. |.

i!'    Czas był najwyższy, bo pociąg wjechał już na

I!^:    stację i podróżni rzucili się do wyjścia. Kulfoniak

i

104

!

I

;!

*1

r. :a:

?f •: * i i i T::i.ł tli t

z biletem w garści ruszył za nimi. W korytarzu wagonu nie natknął się na nikogo. Otworzył pierwszy z brzegu przedział, namacał po ciemku wolne miejsce i zadowolony usiadł. Wszyscy podróżni spali, słychać było ich miarowe oddechy i pochrapywania. Wkrótce i Kulfoniak zapadł w słodką drzemkę.

I Było jeszcze ciemno, gdy otworzył oczy. Ktoś gła-j_; dził go po skórze, a po chwili usłyszał szept:

—    Boguś, Boguś, obudź się!

i — Daj spokój odpowiedział zaspany głos.

—    Obudź się, Boguś. Koło mnie jakiś pies siedzi.

¹1.

|    — Głupstwa mówisz. Zaraz, zaraz, jaki pies? —

I Mężczyzna rozbudził się zupełnie.

—    Jakieś ogromne psisko. Czuję przy sobie jego

i sierść.

j Obudzili się i inni podróżni.

!    — Jak można przewozić psa w wagonie?

||    — Do kogo on należy?

—    Czy aby szczepiony przeciw wściekliźnie? ■— roz-

| I.ogły się glosy.

i

Kulfoniak czuł, jak zalewa go zła krew.

|,    — Co mi tu pani będzie wymyślać od psów! — wy-

l buchnął.

Ktoś zapalił zapałkę i w tej samej chwili gruba jej-j mość, która jak się okazało głaskała Kulfoniaka, wyko-j nała gwatowny skok i zawisła na hamulcu.

—    Boguś, Boguś! —• wrzeszczała spazmatycznie.

I Gruby pan z wąsami spojrzał groźnie na Kulfonia-

; ka.

j; — Co to za wygłupy? Żonę mi pan śmiertelnie przestraszył.

Pociąg gwałtownie zahamował.

—    Co się stało, co się stało? — pytano w sąsiednich przedziałach. Wkrótce z latarką na piersi pojawił się w korytarzu zdenerwowany konduktor.

i

i

■ i