Scan0079 tif

Trochę za głośno zachowywał się w nocy, ale gospodarze przywykli do jego' obecności.

Ludzie patrzyli jak urzeczeni. Maleńki jeż śmiało podążał na spotkanie z groźnym gadem. W pewnym momencie wąż jak stalowa sprężyna rzucił się na niego, ale sympatyczny zwierzak zwinął się w kłębek i wystawił kolce. Po chwili jeż przystąpił do ataku. Aż dziwne, że robił to tak flegmatycznie. Podszedł po prostu do węża i odgryzł mu łeb, a następnie zaczął konsumpcję.

—■ Mój najlepszy wąż! — wykrzyknął zmartwiony Paszteciak.

—■ No i co? — zapytał Pyrolak. — Może ma pan |    jeszcze jednego?

i    Na szczęście Kubuś został w hotelu.

j

—    Kiedy pan przychodzi łapać    myszy?    Tylko żebym

I    nie musiał przypominać — ostrzegł    go    Pyrolak.

Paszteciak jak szalony wybiegł z chaty. Jego pierwsza ingerencja w sprawy Dzyndzylaków zakończyła |    się klęską.

Wkrótce zresztą nastały dla niego gorsze czasy. Oto gdy Buła zaszedł kiedyś wieczorem do chaty Milor-dziaka, żeby zwilżyć nieco gardło, zobaczył dziwną :    scenę. Paszteciak    na    klęczkach    warował    przy    dziurze

w ścianie, uważnie się w nią wpatrując. Milioner przyzwyczajony był do różnych dziwnych widoków, ale ^:    ten zdumiał go.

,    — Kto to jest? — zapytał.

Milordziak jak zwykle rozlewał wódkę do butelek.

—    To jeden z wiceprezesów Spółdzielni „Dewizowy Turysta” — odpowiedział.

—    A co on robi?

—    Myszy łowi.    Zalęgły się    ścierwa,    nie    można    sobie

i    z nimi poradzić.

160

i

i ■

i i    #

I

j i

• I

:i!

*

1

. I

I

l!

. il.

-.ii'

Buła wychylił tęgi łyk, ale nadal nie mógł zrozumieć

co to wszystko¹ znaczy,

—    Paszteciak miał łapać myszy u Fyrolaka, któremu zgładził kota — wyjaśnił Milordziak. — Ponieważ jednak sołtys ma w chacie jeża, poprosiłem go o odstąpienie wiceprezesa. Prośbę swoją poparłem odpowiednią ilością milordziania i Pyrolak chętnie zgodził się na oddanie mi tej sąsiedzkiej przysługi.

Buła śmiał :sdę słuchając opowieści.

—    Ty, Władek, jesteś głupi — powiedział. — Gdzie on ci tam złapie mysz.

—    Psst! Bądźcie panowie ciszej, nie mogę w takich warunkach pracować —■ doleciał ich głos myszołowa.

Mężczyźni ucichli. Nagle Paszteciak rzucił się do przodu, rozległ się żałosny pisk i już martwa mysz leżała na podłodze.

—    To jut czwarta — powiedział dumnie wiceprezes, otrzepując spodnie na kolanach.

—    Może chce pan wędzoną spyrkę? — zapytała Milordziakowa, która właśnie szykowała posiłek.

—    Jeżeli można wybierać, to wolałbym szklaneczkę milordziianki.

—    Jestem z pana zadowolony — Milordziak nalał mu wódki. — Odkąd zatrudniłem pana, myszy jest coraz mniej.

—    A wiecie panowie, że nawet polubiłem swoje nowe obowiązki — powiedział Paszteciak sadowiąc się na pniaku. — Łapanie gryzoni traktuję jako pożyteczne hobby po zajęciach służbowych. Przyjemnie się tak odprężyć.

Buła przyglądał mu się z podziwem.

—    Nie chcę pana trudzić, ale u nas w pokoju też widziałem mysz. Moja córka bardzo się przestraszyła. Oczywiście zapłacę.

—• Chętnie przyjmę fuchę — zgodził się skwapliwie

i

I

U

161