Scan020 (2)

t

etos infantylniej i - chociaż, jak mogliśmy się przekonać, najczęściej dochodzi do lego, kiedy udaje się przemienić pracę w zabawę. Połączenie takie najbardziej rzuca się w oczy tam, gdzie mamy do czynienia z komercjalizacją sportu rekreacyjnego, która w coraz większym stopniu zmienia młodych amatorów rozrywki i wyi mczynku w pełnoetatowych, nieustannie trenujących przyszłych zawodowców. Sporl szkolny i uczelniany stał się za sprawą tego zjawiska systemom hodowli zawodników dla profesjonalnych. dyscyplin sportowych, jcdnocześri ic zaś zawo dowi sportowcy przemienili sio w dzieci, których zachowanie nie dość, że nabrało cech infantylnych, ale za tę właśnie infantylizację jest cenione.

Dwadzieścia pięć lot. temu Iścił Poslman pisał już o zanikaniu dziecięcych zabaw i przekształceniu młodzieżowego sportu w „biznes dorosłych¹', w czym widział dowód na „pomieszanie systemówwartości i stylów życia dzieci i dorosłych"-przewidując zjawisko, które określam mianem infnntylizacji⁴⁹. Infantylizagja dorosłych sportowców ma drugą stronę medalu, jest nią profesjonalizacja dziecięcych zabaw z nadzieją na zysk⁴³. Krytycy oskarżają „zachłanne dzieci" albo ich chciwych rodziców, ale winę za „nakłanianie dorosłych du cofania dziecięcego kalendarza^: 4 ‘ ponoszą korporacje z branży rozrywkowej, czerpiące zyski z zawodowego sportu. To nieprawda, że dzieci szybciej się rozwijają - są do tego zmuszane, żeby to. co w innych warunkach było dla nich zabawą, stało się pracą, i żeby zaspokajały w ten sposób nienasycone zapotrzebowanie imperium zawodowego sportu na nowe talenty⁴".

Tak więc dzieci dorastają zbyt szybko, nakłania się je do nadmiernego treningu i zbyt wąskiej specjalizacji, co szkodzi ich organizmom i zabija naturalną skłonność do zabawy, a jednocześnie sportowcy, w których się przemieniają, nie tylko folgują dziecinnym przyjemnościom, ale wspierani są w tym przez pracodawców, rozumieją-1(54

eych związek między warunkowana dziecięcością a sprawowaniem kontroli nad zawodni karni. W tym kontekście należy umieścić fakt, żo zarządy klubów wolą uległych sportowców, którzy nic zajmują sic sprawami dla dorosłych (jak związki zawodowe, place i premio), zostawiając to właścicielom klubów albo swoim agentom, których kariera podopiecznego mniej interesuje niż pomnażanie własnych zysków. Zawodnicy szybko przyswajają sobie to przesłanie, tak że krzepkim facetom, którzy do wieku średniego zbijają miliony, oddając się dziecięcym zabawom. trudno jest dorosnąć.

Infantylizaeja ogarnia całe społeczeństwo konsumpcyjne. co znajduje także wyraz w przedkładaniu obrazów nad słowa. Nic twierdzę, że słowu zawsze slu/ą złożoności i poszukiwaniu prawdy - obraz może być wart tysiąc stów, a słowa bywają narzędziem uproszczenia, propagandy i manipulacji. Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, instytucje demokratyczne, a także nauka, filozofia i literatura (a tym samym, rzec można, cywilizacja) ukształtowały się dzięki deliberacji i wspólnej rozmowie. Język zapewnia wspólny grunt (a także, co należy przyznać, wspólne zamroczenie). Prawdopodobnie odkrywa tyle prawdy - choćby było to niewiele - ile jesteśmy w stanic- osiągnąć. Dzisiejsze upodobanie do obrazów rzadko w każdym razie oznacza, że cenimy je jako su rogaty przekonującej potęgi języka. Częściej chodzi o jej obejście, o drogę na skróty, pominięcie dojrzałych sposobów komunikowania się, zarówno obrazkowych, jak i językowych.

Ponieważ infantylizm faworyzuje to, co proste, łatwe i szybkie, przedkłada również określone formy życia politycznego ponad inne. Tak jak konsumpcjonizm, bardziej sobie ceni samotników (albo grupy samotników) oddających się wspólnym czynnościom, na przykład zakupom, niż wspólnoty naradzające się, zanim podejmą jakieś działanie. Na lej samej zasadzie etos infantylizmu

165