ScannedImage 28

- 2 -

•Komisja "Zycie i Działalność¹¹ była nastawiona zbyt jednostronnie, bo faworyzowała pragmatyczny punkt widzenia w sprawach jedności, a zaniedbywała dziedzinę dogmatyczną. Dlatego od samego początku prac Komisja natknęła się na konieczność określenia natury Kościoła, a zatem na doktrynalne uzupełnienie podstaw i zadań ruchu. Ważną jednak rzeczą zjazdu Sztokholmskiego był fakt, że po raz pierwszy w dziejach chrześcijaństwa przedstawiciele 31 wspólnot chrześcijańskich zebrali się na wspólnej modlitwie w katedrze w Sztokholmie i w Uppsali, aby w pokorze prosić Boga o jedność chrześcijaństwa.

Druga konferencja Komisji "Zycie i Działalność" odbyła się w 19371*. w Oksfordzie. W politycznej atmosferze totalizmów /Niemcy, Włochy/ Komisja podjęła temat: "Kościół - naród - państwo", unikając przesady socjologizowania jak było w Sztokholmie, a opierając się bardziej w krytyce władzy totalistycznej na założeniach dogmatycznych.

W konferencji brali udział obok przedstawicieli protestanckich również delegaci prawosławnego Kościoła greckiego, starokatolicy i delegaci młodych Kościołów misyjnych /Azja, Afryka, Ameryka Płd/. Uzupełnieniem Komisji "Życie i Działalność" stała się Komisja "Wiara i Ustrój" /Paith and Order/, która zawdzięcza swe powstanie Ch.Brent, biskupowi Kościoła episkopalnego w St.Zjedn*Ameryki Płn. Do Komisji dołączył się Kościół anglikański, prawosławny Kościół grecki i emigranci rosyjscy, podlegli jurysdykcji patriarchatu w Konstantynopolu.

Pierwsze zebranie Komisji "Wiara i Ustrój" odbyło się w Lozannie w 1927 r. /Szwajcaria/. Zebranie zajęło się zasadniczymi problemami dogmatycznymi, będącymi u źródeł podziałów w chrześcijaństwie, a mianowicie: istota Kościoła i jego znaki rozpoznawcze, stosunek między Kościołem widzialnym i niewidzialnym, wyznanie wiary /szczególnie symbolu Nicejskiego/, ministerium Kościoła /kapłaństwo i sukcesja apostolska/, sakramenty /zwłaszcza .Eucharystia/, zjednoczenie Kościoła. Na taki szeroki wachlarz poważnych zagadnień nie można było oczywiście dać wystarczającej i jednoznacznej odpowiedzi. W dyskusjach ujawniły się dwa prądy: jeden "katolicki", do którego należeli przedstawiciele Kościoła prawosławnego i anglikańskiego, drugi - "protestancki”, reprezentowany przez przedstawicieli różnych wyznań ewangelickich. Ta dwoistość kierunku u-trzymuje się zasadniczo do dziś.

Następna konferencja Komisji "Wiara i Ustrój" odbyła się w E-dyńburgu w 1937 r. Dyskutowano nad tymi samymi sprawami, co i w Lozannie, lecz nie z punktu widzenia ustalania "wspólnego minimum", lecz w poszukiwaniu pełni zagadnienia? Konferencja doszła do u-zgodnienia pewnych wspólnych poglądów w zakresie łaski, choć unikała punktów spornych. Zasadnicze znaczenie konferencji polegało na pogłębieniu konfrontacji Kościołów i ich teologii.

Powstanie Światowej Rady Kościołów

Zaraz po wojnie w 1946 r. ukształtowała się w Genewie "Tymczasowa Rada Ekumeniczna" z sekretarzem generalnym Dr Visser't Hooft na czele. Powstanie zaś Światowej Rady Kościołów jest dziełem zgromadzenia w Amsterdamie w 1948 r. /Holandia/.