140
Szczególnym rodaijnn opowiadań ta jest anegdota i gawęda.
Anegdota polega na zwięzłym i krótkim przedstaw,ciu charakterystycznych rdorzeń (historyjek. dykteryjek), często o zabarwieniu humorystycznym. Może dotyczyć zdarzeń aktualnych lub historycznych. Opowiadanie anegdoty może służyć kształtowaniu i utrwalaniu się jakichś pojęć, cech przedmio. tów lub zdarzeń, albo nawet chwilowemu odprężeniu uczniów. Doświadczony nauczyciel. znający zjawisko ..falowania" uwagi, wykorzystuje anegdotę w momencie, kiedy cage. że koncentracja uwagi uczniów na treściach zajęć gwałtowanie spada.
Gawęda natomiast ma charakter swobodnego, barwnego opowiadania, które niekiedy mole trwać dosyć długo. W młodszych klasach szkoły podstawowej może wypełnić nawet całą jednostkę lekcyjną. Jej tematyka może być bardzo różna. Może dotyczyć wydarzeń historycznych, biografii znanych osób, przeżyć osobistych, wspomnień z podróży i wycieczek, historii pewnych obiektów (np. zamków, murów obronnych) ttp-
Gawęda może mieć największe zastosowanie w różnych formach pracy pozalekcyjnej, a więc w czasie wycieczek szkolnych, „zielonych szkół", podróży łustarycanych itp. Nie wyklucza to stosowania gawędy w czasie zajęć lekcyjnych, zwłaszcza na lekcjach wychowawczych. Dobrą okazją do jej wykorzystania mogą być np. spotkania ze znanymi osobami np. ze świata teatru i filmu, z ekranu telewizyjnego, autorami książek itp.
0.2.2. Pogadanka
Pogadanka to metoda, która może być szeroko stosowana zarówno na lekcjach w szkołach podstawowych, jak i ponadpodstawowych. Polega na rozmowie nauczyciela z uczniami, której celem jest wspólne dochodzenie do wiedzy. Jest to jednak rozmowa swoista, wymuszona przez nauczyciela stawianymi przez niego pytaniami.
Jest to jedna z najstarszych metod dydaktycznych. Stosowana była już w starożytności. Posługiwał się nią słynny filozof tej epoki - Sokrates. Dlatego też utrwaliło się w literaturze pedagogicznej określenie pogadanka ..sokratejska" lub „sokratyczna**1. Poprzez odpowiednio przemyślane pytania zmuszał on swoich uczniów do samodzielnego myślenia, naprowadzał ich na właściwą odpowiedź, często nie szczędząc ironii, dzięki czemu zdobywali nową wiedzę, czynnie uczestnicząc w tym procesie.
Pogadanka jest swoistym dialogiem (z tego powodu zaliczana jest do metod dialogowych), w wyniku którego następuje przyswojenie nowych wiadomości, bądź ich porządkowanie i utrwalanie. Cz. Kupisiewicz twierdzi, że pogadanka była mc-szczególnie cenioną przez przedstawicieli niektórych odmian szkoły progresy1 2 wistyczncj. natomiast na początku XX wieku poddana została ostrej krytyce, nezcg6łme przez niemieckiego pedagoga H. Gaudiga2. Zarzucano jej, że jest metodą sztuczną, hamującą samodzielność uczniów. To uczeń - według nich -
powinien ttawlać pytania, a nnuciyciel powinien na nk odpowiadać. «<» byłoby rjawiskicra naturalnym. Jednak osiągniecie takie) eytuacp w praktyce «/knlnct jeet sprawą bardzo irudnn I dlatego, pomimo krytyki, mci od o pogadanki weią> ci«sxy «k| powodzeniem.
W szkołach ni/s/ego awzebla. a zwłaszcza w szkoła podsuwiww^, pogadanka jest metodą bardzo popularną. Nie wymaga od ueznUW <«amod»el*iKg«> fi uniMowncgo analizowania prezentowanej im wiedzy. Ale /muia ich do aktywnego odzkału w lekcjach, co nie byłoby takie łatwe do uzyskania, stosuj ąp metody mntci aktywiruincc.
Współczesna pogadanka zdecydowanie rółni «i« od klasycznej pogadanki sokratycznej. Często jest wspomagana środkami poglądowymi (zdjęcia, mapy. schematy, eksponaty roślin I minerałów itp.). w tym takie audiowizualnymi oraz materiałami źródłowymi (kroniki, albumy itp.), a nawet komputerem Przyjmuje wówczas postać dialogu ilustrowanego. Nie oznacza to wcale całkowitego wyelimiwo-wania z praktyki edukacyjnej pogadanki charakteryzując*) wyłącznie dialogiem werbalnym.
Pogadanka może być ukierunkowana na realizacją różnych celów dydaktycznych, a mianowicie'.
— przygotowanie uczniów do czynnego uczestnictwa w dalsze) części lekcji:
— zaznajomienie ich z nowymi materiałami;
— systematyzowanie a utrwalanie wiadomości;
— bieląca kontrola stopnia opanowania wiadomości w czasie dane) lekcji
Stosownie do tego wymieniane są takie rodzaje pogadanki, jak: wstępna, służąca
zaznajomieniu z nowym materiałem, syntetyzująco-utrwalająca oraz kontrolna* -
Celem pogadanki wstępnej jest przygotowanie uczmów do aktywnego uczestnictwa w łekejt przez wytworzenie w ich umysłach stanu gotowości do poznawania nowych treści (wiadomości, umiejętności}. Dobrze temu śluzy odwoływanie się do ich doświadczeń, przypominanie wiadomości opanowanych na poprzednich lekcjach, o pozostających w logicznym związku z treściami nowo poznawanymi, wyjaśnianie nowych pojęć itp.
Ponadto pogadanka wstępna może być równic* przeznaczona zorganizowaniu klasy (grupy) do pracy w takich formach zajęć dydaktycznych jak; praca w grupach, wycieczka, pokaz jakiegoś sprzętu itp. Przedstawia się wówczas ceł i temat zajęć, przydziela zadania całej klasie (grupie) lub poszczególnym uczniom, a także omawia metody pracy t sposoby jej zakończeniu
pogadanka przedstawiająca nowe wiadomości wypełnia zasadniczą część zajęć. Jc> istota sprowadza się do takiego formułowania pytań, aby umożliwiały one zrozumienie nowej wiedzy oraz powiązanie jej Z. wiedzą zdobytą wcześniej oraz z własnymi doświadczeniami. Jeśli pytania te będą miały charakter problemowy» wówczas ta część lekcji (ząjęć) przyjmuje postać rozwiązywania problemów. Pogadanka, taka nazywa się H c u r y-styczną. Nauczyciel formułuje problemy, a nnstępolc przy pomocy pytań
Ibidem, s. 144
* Ce. jtąiwuwtrt. kryka . op. cit-. •• 145
iba»w.i I4>.