0002701

25-

Tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

—    Strzelać przecież!

—    Kiedy go jeszcze nie widzą!

Tyki... tyki.,, tyki... tyki... tyklklklklklkltok.

—    No, strzelajże pan nareszcie!

________[

Tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

—    Rety, rety! ale teraz strzelaj pan!

—    Do miljona bomb! nie widzę przecież nic!

Tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

—    Rany boskie! czemu pan nie strzela?

—    Gdzież on gra?

Tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

—    Na buku, na buku!

—    Nie widzę!

Tyki... tyki... tyki... tyki., tyki. tyki. tyklklklklklkltok.

Gość nabija strzelbę. Pełne wyrzutu spojrzenie osacznika, że nabijanie teraz dopiero się odbywa.

Tyki... tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

—    Ale teraz najwyższy czas!

—    Stulić gębę!

Tyki... tyki... tyki... tyki., tyki. tyklklklklklkltok.

Osacznik jak huragan rwie jednym tchem przez całą haliznę trzydzieści kroków szeroką, nie zważając na trzeszczący śnieg. Gość słyszy i widzi, jak głuszec się porywa, nie z buku, lecz ze świerku nad krawędzią gołaźni. Następuje poważna, ale to bardzo poważna rozprawa w cztery oczy, odznaczająca się tem, że osacznik wcale do głosu nie doszedł. Wzburzony, w najwyższym stopniu zdegutowany gość zawraca ku domowi; osacznik kroczy za nim jak zmyty.

Wtem obaj stawają jak wryci — słyszą grę innego głuszca.

Tyki... tyki... tyki... tyki. tyklklklklklkltok.

Osacznik już wyprzedził gościa o 15 kroków i przylgnął do grubego pnia, dawając nerwowe jakieś znaki. Gość dobył całą swoją energję i cały zasób grubjaństw, aby niepoprawnego draba przykuć da miejsca, podszedł do koguta, przysiadł za drzewem, strzelbę oparł o pień i rozkoszował się śliczną sylwetką grającego na pobliskiem siadle trubadura. Lecz niedługo.

Po czwartej czy piątej zwrotce coś zniewala go do obejrzenia się~

Osacznik tuż za jego plecami.

—    Teraz pan chyba da ognia.