0003601

66 ZNACZENIE LICZB

djaku z Esne widzimy obok Bliźniąt jakiegoś ptaka (Panckoucke, Description de l’Egypte, tablica 79). Może to kruk, może kro-gulec (Fritz Hommel, Zum babylonischen Ursprung der aegyp-tischen Kultur, Memnon 1,210 przypisek).

Czternastka jest znowu liczbą księżycową. Ozyrys został pocięty na czternaście części, gdyż tyle dni jest od pełni do nowiu (Plutarch, de Iside et Osiride, 42), przyczem z Tyfonem sprzysięgło się przeciwko niemu siedmdziesięciu dwóch (tamże, 1 3), która to liczba odpowiada ilości poddekad zodjaku, a Tyfon odpowiada słońcu (41). Więc słońce sprzysięgło się przeciwko księżycowi z poddekadami zodjaku.

Piętnastka jako mendel stanowi czwartą część kopy, która u Babilończyków, jak i u nas, stanowiła wielką jednostkę w systemie rachunkowym (Hugo Winckler, Himmels- und Weltenbild derBabylonier, wyd. 2, str. 1 5-1 6), i stąd w Apokalipsie (XII, 14) i u Daniela (XII, 7) tajemnicze określenie „czas, dwa czasy i pół czasu“ oznaczać może tylko 210, czyli 60 + 1 20 + 30.

Szesnastka interesowała Pitagorejczyków, gdyż „kwadrat szesnaście miał liczbę obwodu tożsamą z liczbą powierzchni", jak pisze Plutarch (De Iside et Osiride, 42).

Siedmnastka zwała się u Pitagorejczyków Przegrodą między szesnastką a ośmnastką (tamże), gdyż te były wyrazem pewnych figur matematycznych a siedmnastka nie.

Ośmnastka była przez Pitagorejczyków tak poważana, jak szesnastka (tamże).

Dziewiętnastka zasłynęła w cyklu księżycowym dziewiętnastoletnim Metona (Ideler, Handbuch der mathematischen und technischen Chronologie I, 298). Dziewiętnastego dnia kapłani egipscy udawali się z Arką nad Nil, obchodząc uroczystość odnalezienia Ozyrysa, przyczem lepiono figurkę podobną do księżyca (Plutarch, de Iside et Osiride, 39).

Dwudziestka jako zdwojenie dziesiątki miała znaczenie dla bractw żydowskich podczas uczty paschalnej (Józef Flawjusz, Dzieje wojny żydowskiej VI, IX, 3).

Liczba dwadzieścia jeden symbolizowała rozkład całości na części (Oskar Fischer, Oriental. u. griech. Zahlensymbolik, str. 28).

Liczba dwadzieścia dwa odpowiadała liczbie liter alfabetu hebrajskiego. Istniała u żydów tradycja, że liczba ich ksiąg świętych powinna odpowiadać liczbie liter ich alfabetu (Euzebjusz, Historia Ecclesiae VI, 25).

Liczba dwadzieścia trzy była czynnikiem tajemniczego wzrostu sił (Oskar Fischer, Der Ursprung des Judentums im Lichte alttestamentlicher Zahlensymbolik, str. 69).

Liczba dwadzieścia cztery odpowiadała dwudziestu czterem literom alfabetu greckiego, tyluż księgom lljady i tyluż Odyssei Homera, podziałowi doby na dwadzieścia cztery godzin oraz nieba na tyleż kół godzinnych. W Apokalipsie widnieje dokoła Boga dwudziestu czterech starszych (IV, 4).

Liczba dwadzieścia pięć jest, zdaniem świętego Augustyna, symbolem Zakonu przez piątkę podniesionym do kwadratu, przyczem Augustyn wspomina pomnożenie pięciu chlebów, któremi nakarmiono pięć tysięcy ludzi (Tractatus in Joannem XXV, 6).

Liczba dwadzieścia sześć stanowi sumę liczbową czterech liter imienia Jahwe (Oskar Fischer, Der Ursprung etc. str. V).

Liczba dwadzieścia siedm była ważna, gdyż alfabet grecki z trzema dodatkowemi znakami Iiczbowemi tyleż właśnie miał znaków (W. Schultz, Dokumente der Gnosis, str. 201). Łokieć królewski wBabilonji liczył dwadzieścia siedm cali, liczono dwadzieścia siedm stacji księżycowych (W. Schultz, Das System der Acht, Memnon IV, 171—172), liczono dwadzieścia siedm dni świecenia księżyca (str. 1 68), a ciekawe, że Wóz Słoneczny z Trundholm (Sophus Muller, Urgeschichte Europas, karta między str. 1 1 6 a 1 1 7) ma na tarczy słońca dwadzieścia siedm zewnętrznych kółek, środkowych szesnaście a wewnętrznych ośm, co wskazywałoby na system kalendarzowy roku ośmiomiesięcznego.

Liczba dwadzieścia ośm jest znowu liczbą księżycową, gdyż Egipcjanie liczyli tyleż dni świecenia księżyca i zatem tyle lat