0003501

SfeW—Ml—

I

12

Mądry swą mowę rozmyślnie prowadzi,

I wszystkie słowa tak ostrożnie sadzi,

By mu w pół rzeczy milczeć nie kazano I z porywczych słów jego nie karano.

Jakoż tedy można i podobna przed wielmoż-nością twoją (której Bóg Wszechmogący pomocnikiem jest), gdzie wszytkich uczonych stek i wielu mądrych środek, i piśmiennych morze, ja ze słowami i nauką lichą swoją popisować i okazować się ważyć śmiem! Wiem, że grzeszącym w tej mierze się stawam, i mało podłej i słabej materyej do tak bogatego kramu przynoszę, i szkło przeciw dyamentowi ■ drogiemu stawiam, i zgaszoną głownią przeciw słońcu i wieżą jedne przeciwko górze Elvend.

Kto wylatuje z rozumem wysoko,

Wszyscy nań pilne zwykli miewać oko;

Ale jak mularz mur na gruncie sadzi,

Tak na rozmyśle słowa kłaść nie wadzi.

Lokmana, najpierwszego doktora lekarskiego, pytano:

—    „Rozumu od kogoś się nauczył?” Odpowiedział:

—    ,,Od ślepych, bo pierwej nogą macają niż stąpią.”

Mądremu mądrze trzeba postępować,

Chce-li napotem tego nie żałować.

Zwadliwy jest kur, jednak nie staje mu rady, i Gdy mu z mężnym jastrząbem przychodzi do zwady.