0476

476

O KLEJNOCIE

O tymże te wiersze żałosne, które wszystkie sprawy jego i żywot poczciwy opo-wiedają, były śpiewane:

MIKOŁAJOWI MACIEJOWSKIEMU

WOJEWODZIE LUBELSKIEMU PAMIĄTKA.

A więc, o Boże, twój to dekret sprawił,

By w taką radość ciężki smutek zjawił,

A zmazał spólne wesele żałobą,

Za czem, o Polsko, musisz trwożyć sobą.

Dziś czas by wszystko stanęło w swej mierze,

Lecz śmierć z pośrodku godne ludzie bierze.

Okrutna śmierci, z przyrodzenia blada,

Wyschła, mierziona, zimna i szkarada,

Co za prawo masz do ludzi statecznych?

Bóg, wojewodo, do swych gmachów wiecznych Porwał cię z ziemie, snąć niegodna była,

By się twa dobroć tu na niej szerzyła.

Z młoduś żywot wiódł w pracy i niewczasie,

Biorąc poczciwe wychowanie na się,

Potem na dworze Zygmunta Pierwszego Brałeś fizerunk (sic) pola rycerskiego,

A gdy wyzuta z śmiertelnego ciała Dusza, do gmachów wiecznych się wezbrała,

Nastąpił August, a rząd obranemu Polska zleciła, Litwa dziedzicznemu.

Tam ty nie tańcem, nie próżnemi skoki,

Ani łagodnej Wenery obroki Zabawiałeś się; szablą dobrze wła'dać,

Koniem kierować, tarczą się zakładać,

Łuk dobrze ciągnąć, drzewo raźnie złożyć,

I rohatyną umieć swego pożyć,

Praca twa była; za czem wstępek taki Miałeś ku męstwu i dzielności znaki,

Że nad cię żaden serca rycerskiego Więcej nie mógł być; nie radeś takiego Widział, co chce być chwalon, że jest szatny,

A za cześć bótek poczyta udatny.

Lecz zalecała kogo dzielność jaka,

Wnet mu otwarta chęć twoja wszelaka.

Który o pomoc biegł do twego domu,

Nie jest ratunku by nie miał dać komu.

Dziś na dostatku wszystkę godność sadzą,

A cnotliwemu zdarte szaty wadzą.

Tobie nie szkarłat, ani złota bryła,

Lecz sama godność ludzie zaleciła.

Za czem co jedno sług było u ciebie,

Dzielności każdy wydawał znak z siebie.