0178

176

O KLEJNOCIE

W tymże klasztorze wspomina epithapium syna tegoż kanclerza temi słowy:

Stanislao Oczieski filio, Joannes Oczieski rei publicae cancellarius cracooiensis, oswieczimensis, zatoriensis, sandeczensis, olstinensis cap. pater posuit. Obiit anno 1556.

Adama Ocieskiego podkomorzego krakowskiego wspomina epitapldum w kościele wojnickim pisane w te słowa:

Hic jacet generosus Adam de Oczieszino succamerarius terrae cracoriensis, vir pius, de omnibusgue bene meritus, qui anno aetatis suae 56 obiit 12 Mai in Wiaczko-wicze anno 1566. Anna de Konie czp ole maerens posuit, manto charissimo.

Tamże i te wiersze pisane w te słowa:

Adam hic jaceo, explens aevi justa tempora sui,

Expectans»munera certa praemia mei.

Mikołaj brat tychże był kanonikiem krakowskim.

Dom Bełżeckich w Rusi starodawny i znaczny, w którym zawsze ludzie rycerscy i mężowie sławni bywali, tak jakoś o tern czytał w Gniaździe Cnoty. Wieku mego byli bracia trzej rodzeni, synowie Mikołaja Bełżeckiego, męża sławnego, których zostawił z Barbarą Magierowną z domu Szeliga, naprzód:

Bartosza, który wiele a pożytecznie służył rzeczypospolitej, bywając na sejmy posłem; w każdej potrzebie przeciwko nieprzyjaciołom królestwa tego, z niemałym kosztem swym, jako w one Tatarszczyzny częste po odjechaniu Henryka Francuza, bywał. Potem za króla Stefana do Moskwy kosztem swym jeździł, był surrogatorem bełskim w niebytności starosty, i na tymże urzędzie umarł, roku 1583. Ciało jego leży u Berna-dynów we Lwowie. Zostawił potomstwo z Helżbietą Waszczyńską z domu Wręby, alias Korczak.

Andrzej, syn Mikołajów drugi, który multorum hominum mores vidit, znacznym w potrzebach się pokazując w państwach postronnych, jako w Niemcech i indziej.

Potem w ojczyźnie będąc, żadnej potrzeby nie omieszkał przeciwko nieprzyjaciołom wszystkim królestwa tego głównym, jako przeciwko Tatarom, Wołochom, Moskwie, kędy miał rotę znaczną pod Połock, z którą tam i pod Sokołem, i na inszych miejscach wiele a mężnie sobie poczynał.

Jan, trzeci syn tegoż Mikołaja, dworzanin króla Stefana, mąż sławny, a pamięci wiecznej godny, który jeszcze w Węgrzech u tegoż Stefana króla, póki jeszcze był wojewodą siedmigrodzkim, znacznym był poznan od nieprzyjaciół w potrzebach, z wielką sławą i ozdobą narodu polskiego. Potem w Moskwi będąc, jakie tam znaczne było męstwo jego, toć na potem bistorya opowie, czegóż i ja tu krótce namienić nie zaniecham, jako pod Sokołem, naonczas, gdy Połocka dostawszy król Stefan, sam się tam zabawiwszy, hetmana natenczas wielkiego koronnego Mikołaja Mieleckiego, wojewodę ziem podolskich, nowomiejskiego, gródeckiego starostę, posłał z ludźmi polskimi, między którymi byli Niemcy pieszy, inszego narodu nie było, jako Węgrów, wszyscy byli pod Połockiem przy królu zostali, a to się działo r. 1579 miesiąca września, dnia trzeciego, dla tej przyczyny: Będąc już na to gotów król Stefan po wzięciu Połocka, aby nieprzy-