0929DRUK00001731

PAliALAKSA 319

ułatwiają one obliczenie redukcji na środek ziemi spostrzeżeń, wykonanych w różnych miejscach obserwacji, gdy ono jest możliwe, t j. gdy już przybliżona wartość d jest znana. Ponieważ spostrzeżeń może być bardzo wiele, więc obliczenie czynników paralaktycznych upraszcza się przez zastosowanie tabelek, które dla każdego obserwatorjum z larwością mogą być obliczone.

Oznaczmy

A = p ti°q cos ©', B = p tc°q siu    flf)

to jest

o (a' — a) = — A sec o sin (0 — a),    (r)

<V (8'- 3|—— B cos 5 -|- A siu 8 Cos (0— a),    (s)

<T —■ d = — [B Sin S coS 3 Cos (f) — a)] sin 1". ft)

A i B mają w danem miejscu obserwacji wartość stalą. Połóżmy dalej

A sin (fJ — a) = T,    (u)

A oos (6 — a) = A sin [90° — (0 — a)] = D.    (v)

Ola T oblicza się tabelkę z argumentem t= 0 — a, z której również otrzymuje się wartość D. Gdy, jak to jest zwyczajem, różnica (a' — a) ma być wyrażona w sekundach czasowych, to wzory na czynniki paralaktyczne mają postać następującą:

d (a! — tx.)^s —	— TV T sec 8,	(150',
cl (3' — 3), =	— B cJs 3 -\- D sin .	(15T;
d’ — cl —	— B sin 8 — 1) :.Cos 3.	(149'";

70. Paralaksa miesięczna. Jak już wspomnieliśmy, źródłem paralaksy miesięcznej jest ruch ziemi dokoła środka Ciężkości układu ziemia-ksioęfy*;,. Oznaczmy przez jj, stosunek masy księżyca do masy ziemskiej i, jak-poprzednie, przez A°g; średnią odległość księżyca od ziemi. jPęnięważ środek ciężkości układu ziemia-ksieżt c znajduje się na prostej, łączącej środki ziemi i księżyca,