0929DRUK00001733

321

PARALAKSA

niu MC = a_£. Kierunek geocentryozny ku gwieździe G, t. j. prosta CG, tworzy z kiefunldem MG kąt MGC = p; gdy oznaczymy

MC = A, CG L A', MCG = a,

to z -Urójkąta MCG cynika

a_s : A = sin p : sin a,

&•>

albo, ponieważ —■ jest zawsze małym ułamkiem, to jest też z dostateczną dokładnością

Cl •

p = ~ sin a cosec 1".    (152)

Kierunki CG i MG określają płaszczyznę, w której przypada położenie geocćnt.ryczne (5 i położenie, widziane z punktu M, a więc płaszczyznę, w której zachodzi przesunięcie, paralak-tyczne. Gdy Wicie weźmiemy pod uwagę wielkie kolo, które płaszczyzna MGC określa na niebie, to na tern kole w K 53) ■znajduje ńę punkt, w którym kierunek CM przecina sklepienie niebisskie; na tem samem kole znajduje się w G' punkt, w którym gwiazda widziana jest ze gródka ziemi, a wiec. jej położenie geoeentryczne, oraz punkt G, w którym gwiazda widziana jest z punktu M. Ponieważ punkt Al leży na prostej, łączącej środek ziemi ze środkiem księżyca, więc K jest punktem nieba, w którym ze środka ziemi widziany jest środek księżyca.

"W idzimy więc, że geoeentryczne położenie, gwiazdy przy-

Awtronomja sferyczna.    21