9152S0701

szarych, uchodzących przed sokołem, który się na nie z natarczywością. ciska. Czarny rumak, z białą na czole gwiazdką, dobiega najpierwszy. Gniadosz o czarnej grzywie, jest drugim. Trzecim jest skarogniady, bez odmiany; jak jednak daleko są od siebie mieszkaniec Thamy od mieszkańca Neżdi! Czwartym Tali, piątym Mur ta, biegł ile miał siły — nagana go nie spotkała. Atif jest szóstym, przybywa pełen trwogi, bojaźń o mało go nie zatrzymała w biegu: Hadi jest siódmym; sędzia i jemu nagrodę wyznaczy. Mu ha mil co tyle obiecywał z początku, przybywa ósmy — nieszczęsny! złowrogiego oj! w drodze napotkał gdzieś ptaka! Ósmy koń do zwycięzców nie należy. Lathim jest dziewiątym — każdy go chłoszcze; a za nim szłapią Sokeit dobiega, z pomięszaniem w oku a z poniżeniem na czole — wszyscy jeźdźcowi ostre czy nią wymówki, a pachołkowi jeszcze ostrzejsze. Na próżno byś się o jego dopytywał właściciela — odpowiedzi nie otrzymasz od tych, których wstyd oniemił! Niech żałuje tego każdy, kto na wyścigi przyprowadza konie nie najszlachetniejsze urodzeniem.¹¹

„Niewypowiedzianą nam wyścigi sprawiły radość, nie mówiąc już, ani o sławie, ani o zysku. W zamian za siedm zdziebeł trzcinowych, zatkniętych u celu i uchwyconych przez siedmiu pierwszych zwycięzców, otrzymaliśmy wytworne dary, jakie ofiarowywać przystoi: płótno paskowane Jemenu, w różne barwione odcienia, haiki z wełny i jedwabiu; zdobyliśmy wszystkie te materye, które na koniach naszych rozwieszono, a których brzegi jak krew czerwienieją. Oprócz tego, dano nam tysiącami monety srebrnej, której nigdy nie zachowywujemy, a rozdajemy ją między służbę, doglądającą konie, chociaż njy je sami,