FizykaII69701

691

wzoru matematycznego można“było odnieść drgania igły zboczenia, odbywające się z bardzo małem odchyleniem, potrzeba tylko, jeśli H jest poziomą składową magnetycznej siły ziemi C{ ^a M magnetyczny moment igły, zamiast momentu obrotu wahadłowego Mag położyć moment obrotu HM igły zboczenia; co uczyniwszy bęozie czas drgania tćj igły

1)

Drgania igły nachylenia, t. j. takiego pręcika magnesowego, którego oś obrotu, przez środek ciężkości przechodząca, ma poziome położenie, prostopadłe do magnetycznego południka, w którym to wypadku jej oś magnetyczna w stanie równowagi na-' chylenie okazuje wyrażają się również formułką

f) ? — n j _Q ,

ho której łatwo przyjść na tej samćj drodze, jak do formułki 1). Umieściwszy nareszcie oś obrotu tćj igły na poziomo południku Magnetycznym, tylko pionowa składowa Vmagnetyzmu ziemskiego działa na nią pod względem kręcenia skutecznie; dla tego oś Magnetyczna zajmuje w stauie spoczynku pionowe położenie, a czas pełnego jćj drgnienia oznacza się w taldm razie z formułki

3)

§ 104. Prawo magnetycznego przyciągania i odpychania.

Di^egun pręta magnesowego działa na cząstki igły magnetycznej siłami, których wielkości mają- się do siebie odwrotnie, jak kwa-draty z ich odległości od niego. Zasadnicze to prawo magnetyz-Mu uzasadnił Coulomb dwojakim, sposobem, najprzód przez °^scylacye czyli drgania igieł magnetycznych, powtóre zą pomocą szalek skręfcenia.

Doświadczenie uczy, że pręt magnesowy działa na przybli-z°ną igiełkę magnetyczną tak, jak gdyby jego siły magnetyczne były nagromadzone tylko w dwóch punktach, blisko jego końców leżących, biegunami nazwanych. Działanie przeto wszyst-Mh cząsteczek pręta magnesowego na magnetyczną cząsteczkę, zewnątrz niego leżącą, muszą pizynajmnićj z przybliżeniem Przedstawiać siły, z rzeczonych biegunów pochodzące. Jeżeli się