Image16

XXIII

XXIII

Dembiński Józef, porucznik. Dembowski Ludwik, szef ba tai. (m). Dembowski Jan kapitan. Derengowski, porucznik.

Deszertt, porucznik.

Dobrowolski, porucznik. Dobrzyński, porucznik.

Dobrzański, porucznik.    Domaszewski, porucznik.

Doktorczyk, podporucznik.    Downarowicz starszy, szef bataljonu.

Doioszyński, doktor batalionowy. Downarowicz młodszy, kapitan. Doiaszkiewicz Antoni, podporucznik. Drzewiecki Józef, szef bataljonu. (n) Dłużniewski, porucznik.    Duchateland, płatnik bataljonowy.

Dlużewski, podporucznik.    Dulfus Stanisław, kapitan, (o)

Domański, porucznik.    Dulfus Henryk, porucznik.

1794; drugą zaś otrzymał we Włoszech: pragnął zarazem, aby trzy kule którymi był raniony w jego zło-żono grobowcu. Gzy te skromne żądania wielkiego wojownika, którego imię wieczyście brzmieć będzie, wykonano, niewierny.

(m)    W notacie pułkownika Józefa Regulskiego , czytamy. Dembowskich było dwóch w Legii. Ludwik który był szefem 1-ój Brygady, drugiej Legii, i został późnićj pułkownikiem, znienawidzony przez swoich, za cokolwiek surowe postępowanie pod czas oblężenia Mantui: przeszedł na Adjutanta komendanta do wojska francuzkiego, i już będąc jenerałem Brygady, zabitym został w pojedynku. Był to mąż stały, mężny i umiejący utrzymać w karności swych podwładnych, co mu jak zwykle bywa, narobiło nieprzyjaciół. Jan zaś, który z Kazimierzem Konopką, należał do rozruchów Warszawskich d. 28 Czerwca 1794 r. zatrudniał się ubiorem Legii, a późnićj przeszedł na Adjutanta przybocznego w. stopniu Szefa batalionu, do sztabu jenerała Dąbrowskiego, a na ostatku po organizacyi Legii na pół brygady, pomieszczony został w wojsku włoskim i jako jenerał brygady odbył kampanję 1812 roku. Niewiadomo mi, aby jakie kolwiek pomiędzy tymi dwoma Dembowskiemi zachodziło pokrewieństwo, równie jak między Konopkami, z których Kazimierz trudnił się zawsze zakładem rekrutów w Medjolanie, a Jan przeciwnie, przeszedłszy wszystkie stopnie niższe, od znaczając się nieustraszonem męztwem, z zimną krwią i wytrwałością, okrył się sławą w Hiszpanii 1810 r. na czele pułku ułanów, a naostatek zmarł w Warszawie jako jenerał Brygady i były dowodzca Gwardyi Litewskićj Chavaux Legers.“

(n)    Pełen zasługi ten wojownik i jako obywatel, spisał bardzo ciekawe pamiętniki, które J. J. Kraszewski ogłosił w swoim Atheneum. Wyszły i oddzielnie w małćj liczbie exemplarzy p. n. Pamiętniki Józefa Drzewieckiego. Wilno 1850 w 8, str. 228.

(o)    Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w oddzielnym grobie z napisem : „Tu spoczywają zwłoki Stanisława Barona Dulfus b. pułkownika b. wojsk polskich, zgasłego dnia 25 Stycznia 1847 r. w 86 roku życia, dla którego pamięci żona zmarłego i dwie synowice przez niego wychowane, kamień ten położyły. Cześć i pokój jego cnotliwej duszy.“ Urodził się dnia 22 Marca 1762 roku w Warszawie.

W miesiącu Maju 1787 wszedł w służbę jako podchorąży do pułku huzarów imienia Kięcia Wiir-temberg wojska Królewsko Pruskiego; dnia 30 Listopada 1789, otrzymał dymissyę rzeczonego wojska; dnia 11 Grudnia 1789 wszedł w służbę jako Adjutant podporucznik do Kawaleryi narodowśj wojsk Rzeczypospolitej; dnia 18 Sierpnia 1792, postąpił na porucznika w tćjże kawaleryi, dnia 12 Września 1794, mianowany podpółkownikiern, dnia 12 Stycznia 1801, wszedł po raz trzeci w służbę w stopniu kapitana do Legionów polskich we Włoszech, dnia 1 Kwietnia 1807 postąpił na Szefa szwadronu do pułku 2 jazdy wojska Xięstwa Warszawskiego, d. 15 Maja t. r. mianowany majorem w tymże pułku; dnia 20 Marca 1810 postąpił na pułkownika dowódzcę pułku 4 jazdy. W roku 1814, przeznaczony na kommendata kadrów w Departamencie Warszawskim, dnia 24 Lipca 1816 umieszczony (a la suitę) w Wojsku Królestwa Polskiego; dnia 13 Grudnia 1816 przeznaczony na dowódzcę korpusu Żandarmów; dnia 1 Czerwca 1825 przeszedł na reformę; dnia 25 Grudnia 1828 umieszczony (a la suitę) w wojsku.

Odbył kompanię w latach 1792; 1794: 1805; 1806; 1807; 1809; 1812; 1813; i 1814.

Znajdował się w bitwach pod Zieleńcami, pod Powązkami, Błoniom, * Kamiońką, pod Kastel-fran-co, Raszynem, Grochowem, i Sandomierzem, Smoleńskiem, Mozajskiem, Krasnem. Czerykowem, Worono-wem i nad Berezyną, w tej ostatnićj bitwie ranny w nogę lewą, oraz miał pod sobą ubitego konia.

W roku 1808, ozdobiony krzyżem Kawalerskim Orderu Wojskowego Polskiego.

W roku 1818, orderu S-ćj Anny klassy 2ój. W roku 1830 znakiem honorowym za lat 30 służby oficerski ćj.