KSE6153 II L23

151.

151.

471

1 H4!J

Lament Korony polskiej.

na tę. nutę jako ,,Sło>ice już padło, ciemna noc nadehodzi“.

Już to rok minął; dragi koło toczy,    ₄

•Jako się łzami pocą moje oczy,

Dla ciężkiej biedy i nodze okrutnej.

Ze zbyć nie mogę tej chwili tak smutnej.

Jeziora błotne i rzeki głębokie,

Odnogi morskie i stawy szerokie

Wysusza słońce ogniem swym gorące,!

Albo zdejmują mrozy zimno drżące:

A me łzy gorzkie dotąd nie ustają,

Lecie i zimie ustawnie wspływają,

Co raz to nowe cieką z serca żale,

Ze jest wzruszona ma Korona cale.

Zewsząd mię trapią, zewsząd mię szarpają,

Domownicy mię obcym przedawają,

Wolą pieniądze srebrne albo złote,

Niżeli dawną przodków swoich cnotę.

Żem synom moim wolności nadała,

Żem ich w pieszczotach wielkich wychowała,

Boleli nad tern ludzie zazdrościwi:

Chcąc im to odjąć, krwi ich byli chciwi.

Kozak ochoczy, na skarby łakomy,

Wnet do Korony wpadł w szlacheckie domy;,

Wszystkie spustoszył i zniósł prawie z gruntu Zostawił pamięć wieczną swego buntu.

O bodajżeby marnie ten człek zginął!

Bodajby więcej na święcie nie słynął,

Przez którego się taka strata stała I krew szlachecka tak marnie rozlała!

Gdzie się obrócę, kędy pojrzę okiem Po wielkiej ziemi i niobie szerokiem,

Z niskąd nie słyszę pociesznćj nowiny,

Wszędzie mizernie giną moje syny!