Magazyn6
3301

225

nicze, rzemieślniczo-przemysłowe, handel detaliczny, transport, wojnę, oświatę i naukę (sztukę zaliczali prawdopodobnie do zajęć ręcznych), 2) utworzenie majątku narodowego, powstałego z dóbr dawnych należących do państwa, a także tych, które przeszły na własność jego przez konfiskaty posiadłości duchowieństwa, emigrantów i oskarżonych o zdradę, a nie zostały jeszcze sprzedane, z nowych konfiskat po rewolucji, dokonanej przez spiskowców, i wreszcie ze zniesienia prawa spadkowego. Powstały w ten sposób majątek państwowy dostarczyć miał środków niezbędnych do zapoczątkowania reform. Majątek ten, jak również i osób prywatnych, oddany miał być pod opiekę narodu. Troska o zakończenie rewolucji spoczywać miała w Zgromadzeniu Narodowem, złożonem z posłów demokratów, po jednemu z każdego departamentu. — Tak więc w koncepcji spiskowców celem ostatecznym był komunizm; środkiem gwałtowna rewolucja, zdobycie władzy, powrót do konstytucji 1793 roku oraz różne reformy społeczne, polegające na pracy wszystkich obywateli, normowanej przez państwo. Idee demokratyczne mieszały się tu z dyktatorskiemi, wolność z przymusem, majątek narodowy publiczny z własnością prywatną, oczywiście drobną, aż do późniejszego urzeczywistnienia się komunizmu.

Główne aresztowania nastąpiły w maju 1796 r. Proces spiskowców rozpoczął się 10 lutego, a skończył 25 maja 1797 roku. Babeuf i Darthe skazani zostali na śmierć; pragnęli odebrać sobie życie, raniąc się, ale przeszkodzono im w tern. Tylko Darthe zdołał ciężko się zranić. Wyrok wykonany został 28 maja tegoż roku. Inni skazani zostali na wygnanie i na więzienie.

Blbljografja: Atldelle V.: Histoire de Gracchus Babeuf et du Baboutńsme, 1884 r. W dziełach ogólnych są ustępy poświęcone Babeuf’owi i jego spiskowi. Z nich wymieniam tu: — Au-gard A.: Histoire politięuo de la Rćoolulion. — Buonarrołi: Histoire de la conspiration de Babeuf, dzieło będące rzadkością — Delermky J.: Lej antinomies socialistes, Paryi 1930, str. 17—71. — Detrille O.: Thermidor et Directoire (w Histoire Socialiste — Jaurbs*a), — Limanowski B.: Historja ruchu społecznego w XVIII stuleciu, Lwów 1896 r. — Louis Paul: Histoire du sodalisme en France, Paryi 1926, Rozdział II, str. 25—58. — Ralba Micheli Uidłe de la R£vo-lution dane les doctrinei socialistes, Paryi r. 1923, Część II, rozdział IA 179—208. — Tarle    Raboczyj klas we Francji

wo wremia rewolucji, zwłaszcza tom II. Petersburg, 1911 r.

Ludwik Kulczycki.

BABEUF — BADENI

Badeni hr. Kazimierz.

B. urodził się w Surochowie po w. jarosławskiego 14. X. 1846, z ojca hr. Władysława i matki Cecylji z hr. Mierów. Ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie, studja uniwersyteckie odbywał również w Krakowie w I. 1862—1867. W październiku 1867 r. otrzymał tytuł doktora po napisaniu rozprawy: „Kilka krytycznych uwag o gatunkach złego zamiaru według prawa austrjackiego". W tymże roku napisał inną pracę: „Zdania z różnych gałęzi prawa i umiejętności politycznych". Po ukończeniu studjów rozpoczął B. karje-rę polityczną w dziedzinie administracji. Do szybkiej karjery przyczyniło się zarówno ożenienie z Marją Skrzyńską, jak spadek, odziedziczony po hr. Mierowej, która zapisała mu dobra Busk pod Złoczowem. B. jest kolejno urzędnikiem delegatury namiestnictwa w ministerjum spraw wewnętrznych w Wiedniu, kierownikiem starostwa w Żółkwi (1871), starostą w Rzeszowie (1873), radcą namiestnictwa w Krakowie i delegatem namiestnictwa. Potem szuka B. karjery politycznej, zbliża się do konserwatystów i zostaje posłem na sejm. Po ośmioletnim pobycie w Krakowie występuje w 1886 ze służby państwowej i osiedla się w Busku, jednak już w 1888 po dymisji Zaleskiego zostaje mianowany namiestnikiem Galicji, wskutek poparcia Juljana Dunajewskiego. Na stanowisku namiestnika wykazał dużo energji. W tym czasie stała na porządku dziennym sprawa wykupu prawa propinacji. B. wymógł załatwienie tej sprawy, zgodnie z interesami klasy ziemiańskiej, która go popierała. B. zwalczał mocno obóz demokratyczny, a jeszcze bardziej socjalistów, najostrzej jednak występował przeciw akcji ks. Stoja-łowskiego, który był przez pewien czas bożyszczem włościan. Usiłował znaleźć drogę porozumienia z Rusinami, przyczem zwalczał moskalofilstwo, gnieżdżące się wówczas w obozie świętojurców. Gdy jednak wśród Rusinów zaczęli brać górę radykali, B. nie mógł z nimi dojść do porozumienia i nie mógł zapobiec przejściu Rusinów do opozycji. Podczas wizyty Franciszka Józefa w 1894 we Lwowie z okazji wystawy krajowej B. zwrócił na siebie uwagę cesarza, który go mianował premjerem 29. IX. 1895 P° dymisji Kielmansegga. W skład

EncyWlopedja nauk politycznych.

15