Magazyn6P201

498

GÓRSKI ANTONI — GÓRSKI LUDWIK

prawo handlowe, cywilne, kościelne, historję prawodawstw zachodnio-europejskich, traktaty handlowe i systemy celne. Byl wybrany rektorem Wolnej Wszechnicy i dziekanem wydziału nauk politycznych i społecznych. Równocześnie bierze nadal czynny udział z ramienia Polski w różnych międzynarodowych kongresach prawniczych. A więc w 1923 r. w konferencji berneńskiej prawa kolejowego, kładąc zasługi na polu organizacji międzynarodowego prawa komunika-cyjnego; w 1926 r. był delegatem Polski na zjeździe międzynarodowego komitetu ekspertów prawa lotniczego i opracował na zjazd projekt lotniczej międzynarodowej konwencji; w 1927 r. był pierwszym delegatem Polski na trzeciej ogólnej konferencji tranzytu i komunikacji Ligi Narodów w Genewie, G. był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej i jako referent główny napisał projekt kodeksu handlowego, opartego na wzorach włoskich.

Napisał on szereg dzieł naukowych z zakresu prawa i zagadnień społeczno-gospodarczych.

Ważniejsze prace: Zarys prawa handlowego. 1890, ostatnie wydanie 1912. — Walka z drożyzną. 1893. — Warunki gospodarcze dzierżaw angielskich. 1899. — Produkcja zboża w Anglji. 1901. — Zarys wykładów prawa cywilnego. 1905. — Die soziale Bedeutung des Arbeiterstandes. 1906. —

0    wekslu z zakazem przedstawienia do

przyjęcia. 19¹    — Braki krajowej produk

cji w Galicji. 1916. — La Pologne et la guerre. 1922.    — Stosunki gospodarcze

w Polsce w XVII wieku. 1923. — Komentarze do prawa wekslowego i czekowego.

1925.    — Nowy projekt kodeksu handlowego włoskiego. „Przegląd prawa handlowego".

1926.    — Vers une legislation simplifiee: „Annales de droit commercial". 1927 (b. interesująca praca, dążąca do wykazania potrzeby ograniczenia zbytniej swobody woli w umowach;. — Ostatnią pracą G. była rozprawa p. t. „Le commerce createur" niedokończona z powodu śmierci.

Literatura : Dxiettmlmki S.t Życie i prace i. p. Antoniego Gór-ekirgo. „Prawo i ekonomia". Wamawa 1929.

Antoni Żabko-Potopowlcz.

Górski Ludwik.

G., wybitny działacz społeczny, rolnik

1    ekonomista. Syn Franciszka, generała W. P., urodzony w Końskich w r. 1818, zmarł w 1908. Kształcił się naprzód w korpusie kadetów w Kaliszu, po powstaniu listopadowem w kolegjum Pijarów na Żoliborzu, a po jego rozwiązaniu przez rząd w gubernjalnem gimnazjum w Warszawie, które ukończył w r. 1837. Po śmierci ojca w r. 1838 musiał objąć zarząd rodzinnego majątku w pow. rawskim. Później przenosi się w okolice Grójca, wreszcie w r. 1849 osiada ostatecznie na Podlasiu w dobrach Sterdyńskich, które doprowadza do kwitnącego stanu. Przeprowadza w nich na szeroką skalę meljoracje odwadniające, jedne z pierwszych w Królestwie.

Już na początku 40-ych lat zeszłego stulecia przystępuje G. do współpracownictwa w „Rocznikach Gospodarstwa Krajowego" i wchodzi wkrótce w bliższy kontakt z Andrzejem Zamoyskim, zyskując pełne jego zaufanie; bierze udział w klemensowskich zjazdach ziemiaństwa. Wszedłszy w szeregi obozu pracy organicznej, kładzie wielki nacisk na potrzebę rozwiązania sprawy włościańskiej, przyczem, zgodnie z poglądami Zamoyskiego, za najodpowiedniejsze posunięcie w tym zakresie uważa oczynszowanie włościan, jako pozbawioną rewolucyjnych wstrząsów drogę do ich stopniowego uwłaszczenia. Myśli poświęcone tej sprawie rozwija w różnych artykułach. W innych znów pracach wskazuje na potrzebę lepszego zorganizowania i intensyfikacji produkcji rolniczej; rozważania swe formułuje na tle monograficznych opisów stosunków gospodarczych w różnych okręgach wiejskich Królestwa. Tego rodzaju ujęcie wypływało z dążności G. do zgłębienia przedmiotu swych badań i do ujmowania go z najbardziej istotnej i prawdziwej strony. W r. 1856 należy on do inicjatorów Towarzystwa Rolniczego. Ustawa tego Towarzystwa wyszła głównie z pod jego pióra.

Po upadku powstania styczniowego G. przyłącza się do tej grupy działaczy, jak J. T. Lubomirski, T. Zamoyski i inni, którzy przez rozwinięcie rolnictwa, przemysłu fabrycznego i kredytu publicznego pragnęli budować mocne fundamenty dla lepszego jutra kraju. W sferach zamożnego ziemiaństwa zyskuje on coraz większy mir i z latami staje się jego czołowym przedstawicielem. Zarówno przez akcję bezpośrednią, jak i przez rozpowszechnianie swych poglądów w różnych pracach, broni on wyżej sformułowanej linji działania, a równocześnie propaguje politykę ugodową w stosunku do zaborcy, sądzi bowiem, iż w ówcze-