Magazyn6r601

722

INWALIDZI

Poszkodowany, umieszczony w zakładzie dobroczynnym, traci prawo do zaopatrzenia na czas pobytu w tym zakładzie. Również uwięzienie poszkodowanego, pociągniętego do odpowiedzialności sądowej, pozbawia go zaopatrzenia. Żona i dzieci otrzymują do czasu ogłoszenia wyroku zaopatrzenie w wysokości, przysługującej wdowie i sierotom.

Prawo do zaopatrzenia gaśnie w razie skazania na utratę praw z powodu przestępstw wymienionych w ustawie, z powodu przebywania poza granicami państwa bez zezwolenia i w razie przyjęcia obcego obywatelstwa.

Zaopatrzenie żołnierzy nie podlega zajęciu prawnemu.

Żołnierze odznaczeni krzyżem św. Jerzego, zależnie od stopnia tego odznaczenia, otrzymują od 36 do 120 rubli rocznie. Żołnierze odznaczeni medalem św. Jerzego otrzymują od 12 do 36 rubli rocznie. Podczas pobytu w wojsku odznaczeni otrzymują pensje w postaci dodatkowego wynagrodzenia, a po wystąpieniu z wojska — w postaci dodatkowego zaopatrzenia, niezależnie od zaopatrzenia z tytułu odniesionego uszkodzenia zdrowia. Wdowa po żołnierzu odznaczonym krzyżem lub medalem św. Jerzego otrzymuje przez okres jednego roku jego zaopatrzenie dodatkowe.

Wdowa i zupełne sieroty po poległych, zmarłych, względnie zaginionych w związku ze służbą wojskową, po osobach, które popełniły w wojsku samobójstwo i po i. pobierających zaopatrzenie mają prawo do zaopatrzenia.

Wysokość zaopatrzenia wdowiego i sierocego zależy od rangi żołnierza i ilości lat jego służby wojskowej i waha się w granicach od 48 do 84 rubli rocznie.

Zupełne sieroty otrzymują następujące zaopatrzenie: troje sierot — 100%, dwoje — 75% i jedna sierota — 50% renty wdowiej. Zaopatrzenie to pobierają one tylko do 17 roku życia, a dłużej tylko wtedy, o ile nie mają środków do życia, są niezdolne do pracy i potrzebują opieki. Oprócz zaopatrzenia wojskowego mogą one pobierać jednocześnie i inne zaopatrzenie.

Zaopatrzenie wdowie i sieroce przysługuje od dnia rozpoczęcia starań o uzyskanie zaopatrzenia, z wyjątkiem wdów i sierot po żołnierzach pobierających zaopatrzenie. W tych przypadkach zaopatrzenie przysługuje od chwili śmierci lub od dnia, do którego zmarły otrzymał zaopatrzenie.

Zaopatrzenie wdowie i sieroce nie podlega zajęciu ani potrąceniu na mocy wyroku sądowego. Wdowy i sieroty, umieszczone w państwowym zakładzie dobroczynnym, tracą prawo do zaopatrzenia. Jeżeli są osadzone w więzieniu, zaopatrzenie ulega zawieszeniu na czas pobytu w więzieniu.

Wdowy i sieroty tracą zaopatrzenie: a) w razie wstąpienia do klasztoru, b) przyjęcia posady państwowej, c) na mocy wyroku sądowego, pozbawiającego wszelkich lub niektórych praw lub skazującego za przestępstwa, wymienione w ustawie, d) przyjęcia obcego obywatelstwa i e) zawarcia związku małżeńskiego.

Dzieci żołnierzy, którzy zginęli lub utracili zdolność do pracy podczas wojny, która rozpoczęła się w r. 1914, mogły otrzymywać zapomogę od Głównego Komitetu Aleksiejewskiego.

2. Zabór niemiecki. Na terenie b. zaboru niemieckiego zasadnicze postanowienia, dotyczące kwestji i. wojennych i pozostałych px> nich, zawierają niektóre przepisy ustawy z dnia 27. VI. 1871 r. (R. G. BI. str. 275). W ustawie tej zaopatrzenie osób wojskowych z tytułu doznanego uszkodzenia zdrowia przybiera formę dodatków do zaopatrzenia emerytalnego. I tak, za uszkodzenie zdrowia, doznane na wojnie, a powodujące niezdolność do czynnej służby, otrzymywali oficerowie dodatek w postaci podwyższenia emerytury o 250 do 1 000 talarów rocznie, zależnie od wysokości emerytury. W wypadku utraty słuchu lub wzroku, ręki lub nogi, lub równoznacznego ograniczenia zdolności Doruszania temi członkami, otrzymywali oficerowie dodatkowo 200 talarów rocznie. Zaopatrzenia te mogły być przyznane jedynie przed upływem 5 lat od zawarcia pokoju lub doznania uszkodzenia zdrowia.

Jeśli chodzi o podoficerów, to kwestja ta została nieco odmiennie uregulowana. Za i. uważała ustawa osoby, które utraciły zdolność zarobkową wskutek uszkodzenia zdrowia lub też przesłużenia co najmniej 8 lat w wojsku. Odbycie 18 lat służby w wojsku uzasadniało, samo przez się, roszczenie do zaopatrzenia. Rozróżniano 5 grup i. zależnie od czasu trwania służby wojskowej i rodzaju uszkodzenia zdrowia. Wysokość zaopatrzenia wahała się od 2 do 14 talarów miesięcznie. Uznania za i. dokonywały władze wojskowe na podstawie wojskowego świadectwa lekarskiego, stwierdzającego