Magazyn6r701

723

INWALIDZI

związek przyczynowy pomiędzy służbą wojskową a uszkodzeniem zdrowia.

Zależnie od stopnia utraty zdolności zarobkowej rozróżniano i. zupełnych i niezupełnych. I. zupełni otrzymywali oprócz renty dodatek w wysokości 2 talarów miesięcznie. Nadto utrata słuchu, wzroku, ręki lub nogi uzasadniała prawo do dodatku w wysokości 6 talarów miesięcznie. I. zupełnych można było — za ich zgodą — umieszczać w domach inwalidów. Na ten czas gasło prawo do zaopatrzenia. I. niezupełni mogli pozostawać nadal w wojsku i pełnić odpowiednią służbę (o ile nadawali się do niej ze względu na rodzaj kalectwa), w tych przypadkach nie pobierali jednak zaopatrzenia.

Roszczenie do zaopatrzenia winno było być zasadniczo zgłoszone przed zwolnieniem z czynnej służby. W tym względzie przewidziane były jednak pewne wyjątki.

Prawo do pobierania dodatków przewidzianych dla oficerów nie gasło nawet w razie skazania uprawnionego wyrokiem sądu na utratę prawa do emerytury. Prawo do pobierania tych dodatków ulegało zawieszeniu jedynie w razie utraty obywatelstwa aż do chwili jego uz> skórna, a w pewnych wypadkach także w razie ponownego powołania do czynnej służby i tylko na czas jej trwania. Również pobieranie emerytury z tytułu służby cywilnej nie miało wpływu na te dodatki.

Wdowy po oficerach poległych lub zmarłych w związku przyczynowym ze służbą wojskową otrzymywały 300 do 500 talarów rocznie, a wdowy po podoficerach i szeregowych 60 do 108 talarów rocznie, zależnie od szarży zmarłego.

Sieroty po oficerach otrzymywały do ukończenia 17 roku życia 50 talarów rocznie, sieroty zupełne 75. Sieroty po podoficerach i szeregowych otrzymywały do ukończenia 15 roku życia 42 talary rocznie, sieroty zupełne 60 talarów rocznie.

Zaopatrzenie wdowie przysługiwało przez cały czas wdowieństwa, a w razie powtór nego zamążpójścia jeszcze przez rok.

Rodzice i dziadkowie oficera otrzymywali 50 talarów rocznie, a podoficera 42 talary rocznie, o ile zmarły był ich jedynym żywicielem, i tylko na czas, gdy byli nieza-opatrzeni.

Na tych samych zasadach otrzymywali zaopatrzenie pozostali po osobach uznanych za zaginione.

Wypłata zaopatrzeń następowała miesięcznie zgóry od pierwszego dnia miesiąca następnego po zgłoszeniu roszczenia. Wypłata zaopatrzeń dla pozostałych następowała od pierwszego dnia miesiąca następnego po śmierci męża, ojca, syna lub wnuka.

Prawo do zaopatrzenia podoficerów, szeregowych i pozostałych po nich gasło z powodu : a) śmierci uprawnionego, b) upływu czasu, na który zostało przyznane, c) utraty warunków, potrzebnych do jego nabycia.

Zawieszeniu ulegało to prawo w razie i na czas utraty obywatelstwa oraz na czas powołania do czynnej służby.

Ustawa z dnia 13. VI. 1895 r. (R. G. BI. str. 261) uregulowała jedynie kwestję zaopatrzeń wdowich i sierocych. Prawo do zaopatrzenia uzależniono od tego, czy zmarły pełnił czynną służbę wojskową co najmniej przez 10 lat. Jedynie w wypadku, gdy śmierć pozostawała w związku przyczynowym ze służbą wojskową, warunek ten nie obowiązywał, natomiast pozostali nabywali prawo do zaopatrzenia, o ile śmierć ojca lub męża nastąpiła przed upływem 6 lat od zwolnienia z czynnej służby wojskowej. Renta wdowia wynosiła w tych wypadkach 160 marek rocznie, renta sierot 32, a renta sierot zupełnych 54 marek. Nadto przedłużono prawo pobierania tenty przez sieroty do ukończenia 18 lat życia.

Ustawą z dnia 31. V. 1906 r. (R. G. BI. Nr. 30, str. 565) podwyższono dodatek dla ciężkoposzkodowanych na 900 do 1 800 marek rocznie. Nadto wprowadzono dla oficerów t. zw. dodatki wojenne w wysokości 720 do 1 200 marek rocznie. Dodatki te zwolniono od opodatkowania i zajęcia. Wysokość pełnej renty podoficerów i szeregowych ustalono na 540 do 900 marek rocznie. Rentę częściową wyznaczano w tym stosunku, w jakim występowała utrata zdolności zarobkowej. Wysokość dodatku dla ciężkoposzkodowanych ustalono na 27 do 54 marek miesięcznie; wysokość dodatku wojennego — na 15 marek miesięcznie.

Wkońcu ustawą z dnia 17* V. 1907 r. (R. G. BI. Nr. 21, str. 214) przyznano wdowom po poległych i zmarłych w związku ze służbą wojskową przed upływem 10 lat od zawarcia pokoju rentę w wysokości od 100 do 2 000 marek rocznie, a sierotom po takich osoba h — od 108 do 300 marek rocznie.

3. Zabór austrjacki. W b. zaborze au-strjackim ustawa z dnia 27. XII. 1875 ^r-