Magazyn 507

PUSTELNIA W GÓRACH 201

a po bokach sterczały zupełnie gładkie skały. Nie było więc wyboru. Zresztą nie namyślali się nawet. Wesoło, jak górnicy w szybie, zaczęli się spuszczać, a choć woda moczyła im odzież, zalewała twarz i ręce, gotowi byli żartować i śmiać się. Powstrzymywały ich tylko tajemnicze o-krzyki Piotra.

—    Ciszej!... Cicho! mówię.

Naraz Piotr zeskoczył i znikł

za zrębem.

—    Chodźcie-no!... chodźcie!... tylko cicho... — wołał półgłosem, nachyliwszy się nad małem wgłębieniem, gdzie błyszczała woda i żółcił się pasek gliny.

—    Patrzcie! były dziś rano!

Wszyscy nachylili się, by lepiej

obejrzeć wązki odcisk koziej nóżki.