FizykaII03401

29

S

cos 2n — — 1, A—a-j-a', a gdy a = a', jest A — 2a.

Gdy różnica faz obu promieni jest = o, lub wynosi jakąś całkowitą liczbę długości fali, wtedy wypadkowa dalekość drgania jest równa summie dalekości drgań obu fal składowych, co już z natury tego ruchu, tudzież z podanej wyżej formułki

/— ^ł v" = (v v^r) v Ii. cos 2n —

X    X

bezpośrednio okazuje się. Gdy zaś S — — lub {2 n-\-1) — ,

8

cos 2n — = cos (2n -f-1) n — — i, zatem

A

A —a — w razie zaś, gdzie a — jest A —o, t. j. punkt interferencyjny przychodzi do spoczynku, jak to też z powyższego wyrażenia

_y 2nt

z" = (a — a') v k cos —

dla a — a' widzieliśmy, gdzie v" — o.

Dla każdćj innej wartości tego oddalenia 8 leży wypadkowa amplituda A między sumą a różnicą obu amplitud składowych. Tak np. dla

8    ' n

S = (n -f- ^l/i) X jest cos 2n= cos, --- = o, zatem

A    z

A — j/a^-Ą-a'², w razie więc, gdy a = a\ też A — aV 2 ,

ilość zaś y —2n ~ = 45° —¹f_i7i, zatśm = ¹/_s X, t. j.

wypadkowy ruch falowy jest względem pierwszego składowego, a tern samćm i względem obydwóch o ¹/₈ część długości fali posunięty. Gdy 8 rośnie od (n -f- ^x/₄) X do (n~{- V₂) X, ubywa dalekości drgania w fali wypadkowej aż do o, podczas gdy ona znowu aż do a -j- a' rośnie, jeśli różnica faz w falach składowych od (n -j- ¹/_i X) do n X pomniejsza się. Taka sama zmiana zachodzi między wartościami (ra-j- Vs) X i    2, gdzie amplituda

-Ośnie; dla 8 — (n -j- %) jest ona — ]/a² + a'², a dla Be -j-1) X staje się znowu — a -f- a'.