NDIGCZAS0104789784

•ss>----

rzyła chłopa w głowę tak silnie, że ten, jak podrzucony w^górę, zrobił młynka i potoczył się''w kąt, gdziewdegyma Bścianę oprzeć się musiał, aby nie runąć na z®ń1ięVb

Widoczną?, kobmJaBhoć mała i szczupła, ^iłną była i zdrową, 'skoro jednani kułakiem zdołała chłopa obezwładnić. Co prawday to tryumf jej nie mógł być.wielkim, bo chłop wyglądał tak, jakby mu już nie wi$fe do śmierci brakowało. Wzrok mętny i przygasły, usta sine, spiczasto sferczącelkctści policzkowe,'. twarz wydłużona i pieMS wklęsłe świadczyły, ijje to. suchotnik, któremu życi^ ostatni już dług wypłaca.

Kobieta chciała do niego przypaść, a może miała i zamiar uęłełzyćjjfefoł łęćz w tejra chwili chłop zakąszlnął, a zaraz polemtdajew rzuciła mu [Się ustami.

—    O, rany Boskie! — krzyknęła kobieta — Jakie to mizerne ęhlopisko! Ledwie rękę przyłożyłam !.... Stachu, zatkaj gębę chustką, zaraź ci wody przynięadSBt

Pobięgła do studni, naczerpała, wody i wróciwszy, BrzyloHla garnuszek do ust męża, przyczem go pojgłowie pogłaskała.

—    Widzisz — mówiła na pół dobrotliwie i szczerze zmartwiona — to cię tak Matka Boska ukarała, heifet.yku |akiś! Ną, pij!... Otrzej gębę;.. Clhisdź,Śfegnij na łóżku.

Chciała go podeprzeć ramieniem, ale fon ją trącił w bok i sam do łóżka doszedł; stęknąwszy ciężko, legł na'' niegi jak bez duszy.

Po dłuższej chwili, roztworzył powieki i rzekł na żonę patrząc:

—    Franus¹, nie* masz tafcgdzie mleka?

—    A skądby się miało wziąć!? — zawołała kobieta — Jak mi dzieci chorowały, obchodziło cię co? Pozastawiałam się do koszuli, że jeno cztery ściany w Bibie żcistały i to, co na grzbiecie. Robiłeś co? Rozpuściłeś się, jak dziadowski bicz, a ja tu tymczasem zapożyczałam się tak, że kieb.y teraz i zdechnąć przyszło, już nicźego bez pieniędzy nie dosta-rnj. U tych „panów", gdzie „pieręjjf, wybrałam naprzód za pranie. Cóż se ty myślisz, że sama

m--- z tych dzieśj^ciu palców wydołam? Jgfezcze ciebie żywić będW A lipło się to na chorobę i pogrzeb wykoiztowałam? Dosyć już tego! Ani myślę „harować" dalej! Dla kogo, dla ciebie? Mnie już wszystko jedno'! :Cóż "to, mój śwM!...

—    A cóż myślisz, że "mój świat? — przerwał mężczyzna — Nie róbma nic obojp. Ni mój świat! Zabrała ci ta: IwojńiMatka Boska dzieci, niech się już słanie, co chce. Dla kogo będę robił, dla siiebie^ I tak zdechnę i tak

‘Zdechnę! Nie mój świat!

■— I nie mój świat! — powtórzyła kobieta

—    Święta idą! zaczął po chwili mówić mężcz)^Tzna — A ni&Ch ta!... Mnie wszystko jęęłno!

—    Mnie też! — Zawołała kobieta — Od wczoraj w gębie nic nie jńi"ałam i niC zdechłam jeszcze.

—    A ja, czy jadłem?

—    Piłeś i kurzyłeś fajkę!

—    A l&jgj niby nie piłaś? .

—    Jeden kieliszek.

—    Widziałem, |t3?trzy kieliszki wypiłaś.

—    Jeden kieliszek!

—    Przysięgnij&kię!

—    A cóż to, ja herptyczka jaka, żebym się o byle co przysięgała ? ...

—    Ni^ przyniesie” mi mleka? — spytał mężczyzna fjżno wu ?

—    Jak dasz-ipieniądzą pa mleko, to przyniosę.

—    Skończ naprawkę, odniesęg! buciska i centy wezmę.

—    Nie mogę się teraz ruszyć. W piersiach mnie kole.

—    Byłbyś zdrów, gdyby „twoje kamraiy przyszły"; siadłbyś z nimi do kart, fajkę czmychał, wódkę chlał. Nie wiem to, jak jest? Teroz slękosz, bom/śjisz, za się fjad t'ob'ą zlituję. Niech ta, mnie już wszystko jedno!...

—    To nie dasz?...

—    Nie mam centów!

—    Bodajeś taka zdrową-łbyła!