page0092

91

wesołe piosenki; a ze wszystkich najcudowniej odzywał się słowik w krzewinie.

Ojciec zatrzymał się na chwilkę z Kaziem i przysłuchiwali się wdzięcznemu śpiewaniu

—Jakżeż się-cieszę-, drogi Tato!— zawołał Kazio—że mię ze sobą wziąłeś na tę przechadzkę. Jakież to ładne śpiewanie! Szkoda, że Władzio tego niesłyszy.

—Leniuch niemoże tego widzieć i słyszeć — odrzekł ojciec — co widzi i słyszy pilny; i poprowadził go dalej.

Nad brzegiem rzeki, pod rozłożystemi lipy, stał bialutki domek; przed domkiem pod lipą był stół i ławeczka; na stole zaś mleko, bułeczki i świeże masełko, Kaziowi jeść się chciało po długiej przechadzce, zajadał też śniadanie smaczniej niż kiedykolwiek.

—Kochany Tato!— mówił, gdy mieli wracać do domu — jak żyję, nie widziałem jeszcze tak pięknego poranka, proszę cię, gdy zasłużę, weź mię znowu kiedy na taką przechadzkę.

Ojciec przyrzekł mu, i często go na przechadzkę wyprowadzał, bowiem był to pilny chłopaczek i lubił rano wstawać. Władzio zaś nigdy wstać niechciał tak