page0190

187

i administratorem arcybiskupstwa. Gorliwy wwy-pełnianiu obowiązków Franciszek, mąż rzetelnej umysłowej wyższości, gardził honorami i wyższe-mi dostojeństwy, jakiemi go zaszczycać chciano. Odmówił przyjęcia dawanego sobie Witowskiego opactwa, ale całą swą dumę i nadzieje zlał na synowca Jana, który tak dobrze polecony, dostał się do dworu i przez Kryskiego, kanclerza koronnego, zrobiony został regentem kancelarii królewskiej. Tu już własne jego zdolności zaczęły mu torować drogę do dalszych zaszczytów. Wszystko co wyszło z pod jego pióra, odznaczało się wdziękiem i mocą wysłowienia;to teżzwró-ciły się nań oczy króla Zygmunta, który oceniając w nim wysokie dary Boże, posunął go na u-rząd referendarza koronnego i opactwem Wąchockiem uposażył. Teraz więc Lipski głosił wdzięcznym sercem zasługi swego dobroczyńcy, a król Władysław zapłakał rzewnie, zapłakali wszyscy przytomni. Wkrótce Lipskiemu dostało się wakujące biskupstwo Chełmińskie, a gdy król Władysław, porzuciwszy myśl żenienia się z ew^ra-nieliczką, córką palatyna Renu, zdecydował się, za radą prymasa i innych, prosić o rękę austry-jackiej księżniczki, wysłał z drugiemi w poselstwie do cesarza Chełmińskiego biskupa, który