page0231

jak Bóg — wyraża się i działa na zewnątrz przez słowo.

Pod tajemniczą -szatą znaków i za pośrednictwem organów, słowo ludzkie przenika duszę i wywołuje w niej siłę twórczą. Rozjaśnia, wzrusza, przekonywa, roznamiętnia, uuosi, uspakaja, pociesza, zadziwia, przeraża, opanowuje — słowem, jest węzłem który skuwa człowieka z człowiekiem i tworzy jedność społeczną.

Tej piękności nie mogło nam niedostawać. Bóg, który nas urobił na wyobrażenie swoje, jest rodziną i społeczeństwem.

To też wyrzekł: „Nie dobrze być człowiekowi samemu“ i stworzył między człowiekiem a jego równymi stosunki, które przechodząc od rodziny do pokolenia, — od pokolenia do narodu, od narodu do całej ludzkości, tworzą z niej cudną jedność, — to najwyższe życia Boskiego odbicie w stworzeniu!

Mamy więc żyć społecznie; natura tego wymaga, mówi święty Tomasz: „Naturale est ho-mini, quod in societate multorum vivat.^u Bez tego władze nasze martwe pełzają zdała od swego przedmiotu. Umysł nasz wyczekuje uderzenia, które ma rozbudzić jego władze; wola osamotniona porusza się w sterze bardzo ograniczonej i nie ma pola do ćwiczenia się w cnotach; ciało nawet, pozbawione dodatniego wpływu otoczenia, zniża się w kierunku swoich pożądań i zbliża do zwierzęcia, a piękności osobiste, które podziwialiśmy przed chwilą, zacierają się w zbydlęceniu.

http://rcin.org.pl