page0029

21

Sani — Sanmur

ża aż do niewiasty, i wszystko co on ma. Sani poraził Amalecytów, ale zgodnie z ludem swoim oszczędził ich króla Agaga i najlepsze jego trzody, wytępiwszy tylko co było podłego i nikczemnego. Samuel powiedział mu: Lepsze jest posłuszeństwo niżeli ofiary. Za to żeś odrzucił mowę Pańską, odrzucił cię Pan, abyś nie był królem (15, 23). Odtąd Samuel nie przychodził już do Saula, i z rozkazu Pana namaścił Dawida. Duch Pański odstąpił od Saula, a miotał g*o duch zły; wpadłszy w melancholiję, Saul wzywał Dawida, aby go uspakajał graniem na arfie. Chociaż Dawid, dopóki żył Saul, nie odzywał się z prawami do tronu; wszelako był ciągle prawie prześladowany. Przy końcu Saul radził się wieszczki z Endoru, wywołała ona Samuela, który objawił królowi powody jego odrzucenia i blizką śmierć. Nazajutrz Filistyni odnieśli zwycięztwo na górze Gelboe; synowie króla Jonathan, Abina-dab i Melchizua, zginęli; Saul przebił się sam mieczem. Filistyni zawiesili oręż Saula w świątyni bogini Astarty, a ciała jego i synów Saula wystawili na murach Betsan. Mieszkańcy Jabes-Galaad zabrali je i pogrzebli. Dawid opłakiwał śmierć Saula i Jonathana w żałosnej elegii, szaty sw^roje rozdarł, i śmiercią ukarał Amalecytę, który chlubił się że zabił Saula; mówił do niego: Czemuś się nie bał ręki swej podnieść abyś zabił pomazańca Pańskiego? Krew^r twoja na głowę tw^roję: bo usta twoje wyrzekły przeciw tobie, mówiąc: Jam zabił pomazańca Pańskiego (II księgi Królewskie). Saul był zresztą szczęśliwy prawie we wszystkich swych wyprawach przeciw nieprzyjaciołom Izraela, przeciw Moab, synom Aminona i Edom, królom Sobą i Filistynom, a gdziekolwiek, się obrócił wygrawał. Oprócz wspomnionych trzech synów, byli jeszcze czterej: Jessui, Esbaal albo Isboseth, który przez dwa lata utrzymywał się przy rządach większej części kraju przeciw Dawidowi, Armoni i Mephibo-seth. Saul miał nadto dwie córki: Merob i Michol, żonę Dawida. L. H.

Saul (syn Dawida), z Litwy, napisał pod tytułem: 1) Tal Orot (Praga Czeska, 1615), dzieło rymem z dodanym komentarzem o 39 głównych i podrzędnych rodzajach robót w Sobotę przez Talmud zakazanych; 2) Chanuhat-ha-llait (Praga Czeska, 1616), o uroczystości Chanuki (ob.).    F. Sto’.

Saulcy (Ludwik Felicyjan Józef), słynny archeolog francuzki, urodzony w Lille 1807 r. Ukończywszy nauki w szkole politechnicznej, zaciągnął się do artylleryi. Odtąd wolne chwile poświeęał numizmatyce i badaniu starożytności. W r. 1836, za rozprawę Essai de classification de su ileś monetaires byzanhnes otrzymał nagrodę instytutu francuzkiego. W 1838 r został pro-fessorem mechaniki w szkole aplikacyjnej w' Metz. Wkrótce dla objęcia posady konserwatora muzeum, przeniósł się do Paryża. Odtąd prace sw'oje skierował ku zbadaniu monet starożytnych i napisów klinowych. W 1850 r. odbył podróż do Palestyny, zwiedził morze Martwe i swoje ciekawe, lubo częstokroć zbyt śmiałe przypuszczenia, ogłosił w dziele: Voyage autour de la mer Morte et dans les terres bibligues (1852—1854, 2 tomy, z wielu mappami i planami). Saulcy, oprócz wielu rozpraw z dziedziny archeologii, jest autorem dzieł następujących: Etudes sur la numismatigue judaigue; Hisłoire de bart judaigue tiree des textes sacres et profanes (1858) i Les Expeditions de Cesar en Grandę-Bretagne (1860). Obecnie jeśt członkiem senatu.

Saumaire (Klaudyjusz), ob. Salmasius.

SaUDlUr, główne miasto okręgu w francuzkim departamencie Maine-Łoirc, położone nad lewym brzegiem rzeki Loary, nad którą wznosi się okazały most, liczy 12,500 mieszkańców, posiada stary zamek warowny, przeznaczony na pobyt więźniów' politycznych, piękne koszary, kilka kościołów, dość liczne rę-