page0402

398

szeregów w jedną nitkę plazmatyczną. W ten sposób własności rozmaite organizmów są tylko wynikiem koniecznym ściśle określonych przyczyn materyalnych.

Podczas gdy Naegeli kładł nacisk głównie na plazmę jaka na czynnik, mający przenosić cechy wrodzone na potomstwo, przeciwnie Weismann zwrócił swą uwagę na chromatynę jądra, a właściwie na chromosomy, gdyż liczne doświadczenia wykazały, iż plazma zachowuje się biernie w czasie procesów rozrodu. Tę właśnie substancyę chromatynową nazywa Weismann idioplazmą czyli plazmą zarodkową dla odróżnienia jej od plazmy komórek cielesnych. Idioplazma jest zawarta w każdej komórce, bo każda komórka posiada jądro; sama zaś idioplazma jest złożona z mniejszych jednostek, zwanych idami, które znów albo odpowiadają całemu chromosomowi, bądź też części jego pewnej, i w tym razie zwane być mają idantami. Każdy chromosom kryje w sobie zawiązki dla całego organizmu. Wszelako idy nie są jeszcze jednostkami najmniejszemu; idy bowiem, które mają reprezentować przyszłego osobnika,, składać się muszą z całego szeregu determinantów' czyli zawiązków, które odpowiadają cechom poszczególnym osobnika. Brak owych elementów składowych w plazmie zarodkowej powoduje odrazu w dalszym rozwoju zniekształcenia rozmaite; jeżeli np. braknie determinantów dla kończyn organizmu, wówczas przy procesie ontogenetycznym kończyny się nie wytworzą.

A jak gdyby za mało było jeszcze składników w plazmie zarodkowej, wprowadza Weismann nadto nowy składnik, tak zw. biofory, które mają być reprezentantami cech osobniczych w jednostkach, należących do jakiegoś gatunku. Biofory więc mają być najniższemi jednostkami biologicznemi, posiadają zdolność asymilowania, dezasymilowania, mają ruch, rozmnażają się_r a nawet czucie posiadają. Determinanty bywają rozsegrego-wane i rozdzielane po komórkach w czasie podziału komórkowego, przyczem idy macierzyste ze swymi bioforami dzielą się na idy potomne.

W. Roux^x) wyszedł z założenia, że między organami, tkankami i komórkami organizmu oraz między składnikami

*) W. Roux: Der Kampf der Teile im Organismus. Ges. Abhandl. Bd. I Nr 4, str. 135 — 422. Leipzig 1881.

http://rcin.org.pl