page0481

473

Sinope — Siodlarstwo

chowany, wyniósł ją na stolicę państwa Pontu i upiększył. Za drugiej wojuy Mitrydatesowej napadł na nie Murena w r. 82, lecz odparty został, za trzeciej wojny r. 72 wziął je Lukullus, a zrabowawszy z wielu dzieł sztuki, uszanował jego autonomiją, w r. zaś 45 przed Chr. stała się ona koloniją rzymską. Kiedy w IV stuleciu przeniesiono stolicę Pontu do Amazyi, Sinopa znacznie podupadła. Od r. 1204 należała ona do cesarstwa Trebizondy (Trapezunt), lecz już w r. 1214 zdobył je sułtan Seldżuków z Ikonium. Od XIV stulecia była główną twierdzą isfendżarów (władzców) z Kastamuni. W r. 1461 zdobył Sino-pę sułtan Muhammed II i odtąd pozostała w rękach tureckich. Dzisiejsze Sinup ma kilka szańców, stary zamek, od r. 1854 dwie warownie do obrony portu, przystań szeroką na 7,200 stóp i warstaty okrętowe. Ruch parowców, oraz handel drzewem, woskiem, owocami, jedwabiem, rybami i t. d. nader ożywiony. Mieszkańców ma 13,000: niegdyś było ich 60.000. Pamiętną jest spaleniem fiotty tureckiej (z 7 fregat, szalupy kanonierskiej, 3 korwett, 2 parowców i 2 okrętów transportowych) pod dowództwem Osman-Paszy zostającej, przez vice-admirała rossyjskiej flotty Nazimowa d. 30 List. r. 1853. Wszakże zwy-cięztwo to spowodowało wkrótce mocarstwa zachodnie do czynnej na morzu Czarnem interwencyi w obronie Turcyi.

Sinincha, rzeka, wpada z lewej strony do Bohu czyli Bugu zachodniego.    .    J. Sa..

Silltenis (Karol Fryderyk Ferdynand), uczony prawnik niemiecki, urodzony w Zerbst r. 1804, ukończywszy tamże liceum, uczył się prawa na uniwersytecie w Lipsku i Jena i wyszedł ze stopniem doktora prawa. W r. 1825 trudnił się w Zerbst adwokaturą; w r. 1841 był członkiem konsystorza w Des-sau. W r. 1847 kiedy książę Anhalt-Dessau przyłączył ksieztwo Anhalt-Kot-heu, Sintenis został radzcą w administracyi tego kraju, którą posadę utracił w skutku wypadków w r. 1848. Wtedy także opuścił prezydenturę trybunału w Kothen, lubo toż samo stanowisko zajął w Dessau. W następnym roku brał udział w Konferencyjach Erfurckich a od r. 1853 jest prezesem połączonego dla obu księztw trybunału. Sintenis jest autorem kilku uczonych dzieł z dziedziny prawa, jak: Corpus juris ewilis, przekład dokonany z kilką innymi prawnikami i takiż przekład prawa kanonicznego Corpus juris canonici (r. 1834); Hond buch des gemeinen Pfandrechfs (Halla, r. 1836); Das praktische gernei-ne Cirilrecht (Lipsk, r. 1844—1851, tomów trzy) i Votum zur Frage ton den Cwilgesetzbuchern (tamże, r. 1853). Sintenis sprzeciwiał się ogłoszeniu kodeksu cywilnego w Saxonii.

Siodlarstwo, rzemiosło którego głównem zadaniem jest wyrabianie siodeł, to jest rodzaju siedzeń wyściełanych, umieszczanych na grzbiecie koni, mułów i t. p. ku wygodzie osób odbywających podróże wierzchem. Początek tego zwyczaju nie jest wiadomy; niektórzy przypisują wprowadzenie siodeł w użycie starożytnym ludom Frankonii, pewną zaś jest rzeczą, że Rzymianie w czasach historycznych najdawniejszych nie używali siodeł ani strzemion. Galien niejednokrotnie nadmienia, ze jeźdźcy rzymscy podlegali rozlicznym chorobom ud i nóg z przyczyny, że jeżdżąc na koniu nóg nie opierali. Hippokrates zrobił podobne spostrzeżenie nad Scytami. Zapewne Rzymianie dla uczynienia siedzenia wygodniejszem przykrywali grzbiet konia rodzajem poduszeczki kwadratowej, jak to widzimy na statui Antonina w Kapitolu. Poduszeczkę taką zwali oni z greckiego ephippium. Błędnem jest mniemanie Diona Kassijusza, jakoby ephippium wprowadzono w użycie za Nerona, gdyż Julijusz Cezar