page0951

943

Stael-Holsteln— Stafford

się w podróż do Wiednia, Moskwy i Petersburga, ztamtąd do Szwecyi, gdzie jej syn Albert poległ w pojedynku. Bawiąc w Szwecyi napisała: Dixannees d’ exil (Lipsk, 1822} i Reflexions surle suicide (Sztokholm, 1812).) Po upadku Napoleona przebywała po większej części w Paryżu, gdzie jej córka (zmarła w 1838 r.), poślubiła księcia Broglie, sama zaś weszła w powtórne związki małżeńskie z francuzkim oficerem de Bocca. Aby nie utracić znanego imienia, ślub odbył się potajemnie. Otoczona przyjaciółmi jak, Benijamin Constant, Guizot, Brogle i wielą innymi zwolennikami dawnego porządku rzeczy, p. Stael poświęciła ostatnie lata wypracowaniu dzieła: Considerations sur la rewlution franęaise i przejrzeniu dawniejszych prac swoich. Umarła w Paryżu d. 14 Lipca 1817 r. Staraniem syna wyszły z druku wszystkie jej dzieła w Paryżu 182(1—1821 r. w 18 tomach, z dołączeniem życiorysu skreślonego piórem pani Necker de Sausbure. Ob. Hortense Allard, Lettres sur les ouwages de Madame de Stael (Paryż, 1824).—Stael (August Ludwik, baron de), najstarszy syn poprzedzającej, ur. d. 30 Sierpnia 1790 r. autor dzieła: Nolice sur Mad. Ner,ker (Paryż, 1820) i szacownych Lettres sur /’ An gleterre (Paryż, 1826), umarł w Coppet d, ^9 Listopada 1827 r.

Staempfli (Jakób), mąż stanu szwajcarski, urodzony w kantonie Bern w 1820 r. z rodziców stanu kmiecego, po ukończeniu nauk elementarnych, udał się do Francyi. Za powrotem do Bern uczył się prawa, i w r. 1843 został adwokatem. Odtąd stał się gorliwym stronnikiem partyi radykalnej, należał do redakcyi Gazety Berneńskiej, energicznie domagał się przejrzenia ustawy federalnej, i w wyznaczonym na ten cel komitecie wraz z p. Ochsenbein zasiadał. Powołany w 1846 r. do rady stanu, został dyrektorem skarbu i wtedy czynnie zajmował się urządzeniem centralnej siły wojennej. W następnym roku wybrany na sejmie, głosował za zniesieniem Sonderbundu i wypowiedział wojnę siedmiu przeciwnym kantonom. Usilnie także obstawał za zaprowadzeniem or-ganizacyi z władzą silniejszą niż federacyja i domagał się wypędzenia jezuitów'. W czasie tej krótkiej kampanii, ukończonej upadkiem Sonderbundu, Staempfli był kassyierem wojennym. W 1848 r. oświadczył się przeciw nowej ustawie, co mu zatamowała drogę do rady narodowej; wszakże w następnym roku został wybrany na prezydenta kantonu Bern. Po upadku rządu radykalnego, w 1850 r. wrócił do adwokatury, nie przestając zajmować się polityką. W wyborach z r. 1851 został znów prezesem rady narodowej, a w r. 1858 vice-prezesem związku. W r. 1860 w'szedł do ministerstwa konfederacyi szwajcarskiej, jako naczelnik departamentu wojskowego. W roku następnym został prezesem zgromadzenia federalnego i wtedy jawnie opierał s.ę zawarciu traktatu handlowego z Francyją i neutralizacyi północnych prowincyj Sabaudyl. W r. 1863 został naczelnikiem demartamentu wojennego. Staempfli jako mówca i mąż stanu, wysokie w kraju zajmuje stanowisko.

Staffa., wysepka niezamieszkała i naga na zachodniem pobrzeżu Szkocyi, długa na pół mili, składa się cała z bazaltu, który zwląszcza od strony południowej tworzy wspaniałe kolumnady* sławna jest szczególnie dla znajdującej się tu grotty Fingala (ob.), oraz grobli i drogi olbrzymów. Cała część południowo-zachodnia spoczywa na kolumnach bazaltowych, wysokich na przeszło 50 stóp, a stojących w kierunku biegu zatok na gruncie skał nieroremnych.

Stafford, jedno z zachodnich hrabstw Anglii środkowej, liczy na mil kw. 53^l/_s rozległości, 640,000 ludności. Część północna od Uttoexeter aż do Newcastle jest bagnistą; puszcze i lasy zajmują tu przeszło 10 mil kw., a wzgórza Moorlandhills dochodzą do wysokości 1,082 stóp (jak W eaverhill), 758 stóp