scandjvutmp13a01

62

był właśnie filiżanką do góry dnem przewrócił na znak, że pić nie będzie i wstał od stołu. — W«brzu-chu pusto, aż burczy, ale moje uszanowanie — dodał chwacko, szurgnąwszy swemi grubemi nogami.

—    Wielmożny panie, a jeżeli: „bu kurduk oł kurduk — chłyptaj burduk“¹) będziesz^ syty i obity? Co? — zaskrzeczał Foka, stając przed nim wyciągnięty, jak struna, z ręką po żołniersku u skroni.

—    Prawdziwy Kozak! Patrzcie, jaki napuszony!

—    parsknęły dziewczęta.

—    A tamten, a tamten! to pewnie sam naczelnik!

—    To, to, durnie! — odrzekł z dumą Dżjanha.

—    A cicho, bo ze mną sprawa krótka!

—    Krótka, a u mnie wielmożny panie, sprawa długa! — kraknął Foka, nie zmieniając postawy.

Tymczasem jedna z dziewcząt, spostrzegłszy, że już sprzątnięto ze stołu naczynia i w kąt schowano, podkradła się z tyłu do swywolnika i pchnęła go znienacka, a tak gwałtownie, że naczelnik i podwładny potoczyli się, zawadzili nogami o nizki komin i runęli na ziemię. Dżjanha, daremnie szukający w powietrzu oparcia, niezręcznym ruchem ręki zrzucił głownię na ziemię. Dym, kurz, iskry napełniły wnętrze izby; poszkodowani, zerwawszy się, poczęli szukać sprawczyni złego; ale dziewczęta, skupiwszy się w kącie, wystawiwszy naprzód ręce i kolana, gotowe już były do obrony.

—    Ogień! ogień poprawcie! Jeszcze dom zapalicie — krzyczały żałośnie.

—    A jakże! gadajcie! Idźcie same! — wolał

1

Puste dźwięki, przez które Jakuci, żartując, naśladują, że mówią po rosyjsku.