scandjvutmpb01

8 Osobowość wychowawczyni.

w doniczkach. Następnie wprowadza je w życie zbiorowe: roboty wspólne na podwórzu, w ogródku; zbiorowe zabawy, zajęcia, zapoznaje ze zbiorową pracą innych ludzi.

Wiadomą jest rzeczą, że współprzeżywanie chwil radosnych i smutnych zbliża ludzi, przeto wszelkie wycieczki, uroczystości, obchody patrjotyczne, dzień jakiego bohatera, choinka, przedstawienia, obchody imienin któregoś dziecka, pobudzają do wzajemnej pomocy, do życzliwych i serdecznych stosunków koleżeńskich.

Z drugiej strony także smutne chwile, jak choroba któregoś kolegi, nędza, wypadek, nieszczęście, smutek, zmartwienia, jakie spotykają kolegów i ich rodziny — daje pole do czynności dobroczynnej. Współczując cudzej niedoli, dziecko pragnie samorzutnie pocieszyć i pomóc cierpiącemu, a to współczucie będzie o tyle silniejsze, o ile więcej włoży ono wysiłku, o ile będzie zaprawione czynem. Dziecko powinno widzieć ścisły związek pomiędzy uczuciem a czynem.

Należy przytem przyzwyczaić dziecko do życzliwości, słodyczy, usłużności, miłosierdzia, ofiarności, wdzięczności, sympatycznego zachowania się względem wszystkich. W tych warunkach uczucia społeczne dzieci będą się wzmacniać i rozwijać i staną się częścią jego charakteru.

Ale wychowawca wtedy tylko wpłynie dobrze na dzieci pod względem altruistycznym, gdy sam jest przejęty temi samemi uczuciami.

2. Osobowość wychowawczyni.

Kierowniczka przedszkola czy ochronki jest przede-wszystkiem wychowawczynią, przeto powinna dążyć do wytworzenia środowiska, najbardziej zbliżonego do rodziny.