7349811014

siebie grono dziewcząt zajmując się ich wychowaniem i wykształceniem muzycznym. Łączył je kult bogini Afrodyty, poezji oraz serdeczna przyjaźń. Z bogatej twórczości poetyki, około 9.000 wersów obejmujących pieśnie weselne, hymny, modlitwy, pieśni miłosne - zachowało się w całości kilka utworów i sporo fragmentów. Starożytni cenili jej talent i mówili o niej poetka, co było wyrazem wielkiego uznania, gdyż w tamtych czasach tylko o Homerze mówiono poeta. Kochał się w niej bez wzajemności poeta Alkajos, ona już jako wdowa zakochała się w pięknym młodzieńcu Faonie, który z kolei nie odwzajemniał jej uczuć. Jak głosi legenda nie mogąc tego znieść rzuciła się z wysokiej Białej Skały do morza.

W czterowierszu "Pogarda dla nie znającej poezji" podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do kobiety, przepowiada, że jeżeli kiedyś umrze to nikt nie będzie jej wspominał, nie wzruszy ona żadnego serca, nikt po niej nie zapłacze. Powodem tego jest brak kontaktu z poezją. Poezja jest tą wartością, która pozwala przetrwać po śmierci. Jedynym sposobem na zapewnienie sobie nieśmiertelności jest obcowanie ze sztuką.

Anakreont - żył w VI w. p.n.e. - pochodził z Teos w Azji Mniejszej. Piewca wina i miłości, związany ściśle z życiem dworskim władców. Zasłynął szczególnie w pieśniach biesiadnych. Postawa żartobliwego dystansu, konwencja gry miłosnej, flirtu, charakterystyczne obrazy i motywy np. topos miłości. Wszystkie te elementy złożą się później na gatunek nazwany od imienia poety    anakreontykiem. Napisał 5 ksiąg pieśni

miłosnych, biesiadnych, elegii i epigramatów, z których do naszych czasów zachowało się sto kilkanaście fragmentów. W renesansie chętnie nawiązywał do tej formy J. Kochanowski.

W utworze "Słodki bój" - podmiotem lirycznym jest mężczyzna, który bierze udział w uczcie. Zwraca się z prośbą do chłopca aby przyniósł mu wodę i wino. Prosi także o wieniec z kwiatów. Rzeczy te są mu potrzebne, aby stworzyć odpowiednią atmosferę do zabawy. Powiada, że chce stoczyć bój na pięści z Erosem    "słodki bój na pięści" - topos

miłości. Chce pić wino, bawić się i kochać.

Symonides - przełom VI i V w. p.n.e. Pochodził z wyspy Keos, uznawano go za mędrca, żył 90 lat. Autor pieśni chóralnych, uprawiał rożne gatunki liryczne, znany jako piewca władców i uroczystości dworskich. Starożytni cenili go za umiejętność wzbudzania litości i szlachetny patos. Symonides jest także twórcą epigramatów (krótki utwór przeznaczony do umieszczania na posągu lub grobowcu). To on prawdopodobnie jest autorem napisu na mogile Spartan poległych pod Termpoliami:    "Przechodniu, powiedz Sparcie, że leżymy tutaj

posłuszni jej prawom".    Jego utwory miały siłę

wzbudzania żalu i wzruszania słuchaczy, stąd w Trenach J. Kochanowskiego zwrot "skargi Simonidowe".

W utworze "Los" podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedz do człowieka jako przedstawiciela ludzkości. Daje mu pewną radę, aby nie wybiegał w swoich myślach zbyt daleko w przyszłość, ponieważ nie wiadomo co przyniesie następny dzień. Radzi również by nie próbować