Sponsorzy2701

łoś śpiewie mój cnotliwych eześć!

Brzmij jak organów i dzwonów dźwięk.

Bo kto zasłużył na bliźnich dzięk,

Nie złoto, pleśń mn trzeba nieść!

Ztąd Bogu cześć składam, że choć to wiem, Jak pczclć cnotliwych, śpiewaniem mem!

Wiatr dżdżysty wiał z zachodnich stron,

I pędził z Włoch wilgotne mgły,

Ciężarne chmury przed nim szły,

Jak owce wilk, tak gnał je on,

Zmiótł z pola, bór łamał, t w głębiach wód. Rozmiękczył, rozkruszył najtęższy lód.

Z gór starych szczytu tajał śuićg.

Wciąż spadek wod tysiącznych grzmiał;

Łąk obszar stawem być się zdał,

I głównej rzeki wzdął się bieg,

Huczące bałwany poniosły wtór,

Piętrzące się skały lodowych gor.

Na słupach i łukach ciężki most,

Z ciosowych głazów zbity stał,

A na nim w środek rzeki wprost,

Celbudkę małą strażnik miał.

Z dziecięciem i żoną, gdzież pójdzie, gdzie? „Strażniku! wołają, ach ratuj się!”

Z okropnem wyciem burzy grom,

Bałw^rany gnał w' strażnika dom.

Wybiega drżący aż na dach,

To tylko dał mu wyrzec strach:

„O Boże łaskawy! ulitnj się!

„Zginąłem, zgiuąłem! któż zbawi mnie?”

Bałwany rwały strzał na strzał,

Z obojga brzegów tu i tam.

Z obojga brzegów potok sam,

Łuki i słupy w wodę rwał.

A strażnik z swą żoną, co tylko sił.

Od wiatro, i fali, okropniej wył!

9