Sponsorzy2D101

409

409

0^iJr> I t ff

-i&i ,' i fińJ w i «*. itfl ol

-\t> in&

••Ho en e»( c

o^anoą 0J0 . ir ‘¹

■on/ /u»mi _r i Ul

-*U1 «|Mlpi|l ■ ^:-v

łiisiY/ . i ■ I • WulO ■ CU ł.T tiiwóro ił'-.? tlfe'1 ■ i ■ M¹¹ ' tl? fil t

m    j

oi w

Czy w dzikie pod ulani rozpadlin skroś zlani Ukryjem się sklepy kamienne?

Ta ż powódź potopu, jak sięgnie do stropu, Napełni otchłanie bezdenne.

-    —    i. (i '

MŁODA DZIEWICA BIEGNĄC ZA DRUGIEMI-

Nie opuszczajcie sieroty,

rt

Mnie nieszczęśliwej, mnie młodej!

Ojciec i ojca namioty,

Bracia 1 braci mych trzody,

I pola gdzie szły na paszę,

I sady, I wszystko nasze,

Wszystko zalano!

Dziś jeszcze rano,

Ze wzgórza Idąc do zdroju,

Spojrzałam, wszystko tak byłe Ciche, tak spało w pokoju;

Serce me błogosławiło,

Bogn i miejscu lubemu,

A teraz! czemu, ach czemu,

Było mnie nędznej rodzić się na śwleeie?

|    ' ff    ^k    * ’ —

J A F E T.

By umrzeć, umrzeć w lat kwiecie!

Szczęśliwsza wszakże, ulż gdybyś tak jedna, Skazana była, gdy otchłań bezdenna Pochłonie wszystkich, płakać nad wszystklcml,

I jak ja ua pustej ziemi,

Żyć, nie chcąc; cierpieć nie śmiąc się użalać. Panie! gdy wszystkich tracisz, pocóź mnie ocalać?!

Fale morza wpadają z łoskotem Ludzie rozpierzchają się na wszystkie strony po górach. Jafet jeden zostaje na skale: ukazuje się arka zmierzająca ku niemu.

Z obrazu Pu8sin’a przedstawiającego potop, wziął Bajron myśl do niniejszego dramatu, i nie ustąpił sławnemu mistrzowi w pysznem i ponurem skreśleniu straszliwego zatracenia ludzkości.

Ostatnim utworem Bajrona jest: ,,Don Juan.” Już poprzednio, w poemacie satyrycznym „Beppo” napisał Bajron dowcipną krytykę na rozprzężenie obyczajów w Wenecyi. W Don Juanie rozciąga poeta ową krytykę na obszerniejszą skalę. Wśród 8wawolnych żartów Bajrona przebija niekiedy gorzka łza zawodu. „Nie żałość ta wśród cierpień — mówi pani Belloc — sprawia ból niesłychany. Dowcip Don Juana porównać można do kwiatów zdobiących koronę cierniową; łatwo się domyśleć, że krew płynie z uwień-

52