Sponsorzy2D601

414

krzyku narobiwszy i widząc się tak niecierpliwym, ! spilkę i myśl zostania męczennikiem porzuciłem. Lubiąc muzykę najbardziej na skrzypcach, chciałem się jój uczyć najusilniej, ale ojciec z przesądów wieku tamtejszego, jak mówić po francuzku, tak na skrzypcach uczyć się także zakazał. Znowu źle zrozumiana religia, połączona z chęcią nauczenia się na instrumencie, wyganiała mnio do Częstochowy, ażebym uciekłszy z domu, tam służąc przy kapeli kościelnej, Najśw. Panny Częstochowskiej przez kilka lat służył. Ale ten układ ksiądz mi na spowiedzi odradził. Nie czynić źle, jak mówił, martwiąc rodziców, ażeby się dobrze działo."

Skończywszy kurs dwuletni filozofii, przybył Franciszek na wakacye do rodziców, zamieszkałych podówczas przy starszym bracie, który niedawno został księdzem. Młodzieniec lubo już był dorosły, największe miał jednak dla rodziców uszanowanie: nie usiadł nigdy w ich obecności, a stojąo przed niemi, nie śmiał nawet wesprzóć się plecami o ścianę. Ciekawy szczegół z owego czasu opowiada Karpiński: Pamiętam, mówi on, jak chętnie zadawałem sobie przykrość bylebym ojca nie obraził; chodził raz starzec po izbie, a ja z kimciś rozmawiając wszystkie zwykłe ostrożności zachowałem względem ojca, kiedy razem przystąpiwszy do mnie, ciężki mi on wyciął policzek, i znowu po izbie jak przedtem przechodził. Kryminałem byłoby zapytać, za co to; w milczeniu skroinnóm, z oczyma w ziemię spuszczonemi, czekałem końca, wtem ojciec rzucił mi się na ramiona, i mówić ze łzami począł: Synu mójl ja symplak, bo czytać tylko i ledwo co napisać umiem, a ty już filozof: doświadczałem cię tylko, jak też przyjmiesz policzek od ojca twego; ale kiedyś ty skromny i pokorny, kiedy mnie w starości mojój szanujesz (wtem ukląkł wpośrodku izby, i podniósłszy ręce do góry): Boże Abrahama, Izaaka i Jakóba, pobłogosław to dziecię moje, niech żyje długo, zdrowo i szczęśliwie." Padłem do nóg rozrzewniony i wzruszony mową jego, zapomniawszy nawet o odebranym policzku, a on klęczący do klęczącego mówił rozrzewniony: Synu mójl szanuj ludzi, a będziesz szanowany; ten policzek, który odebrałeś od ojca, niech będzie ostatni, który ci w życiu dany; a gdyby kiedy do tego komu obcemu przyszło, żeby cię tak skrzywdzić miał, krew tylko nieprzyjaciela twego, wzgardę takową zmazać może."

W pół roku potóra, umarł srogi lecz cnotliwy ojciec; Franciszek podówczas był w szkołach. Gdy przybył do domu w skutek odebranej wiadomości, już ojciec leżał na marach. Starzec przed zgonem gorąco widzieć go pragnął, a czując blizką chwilę śmierci, rzekł do żony ostatnie słowa: „powiedz tam Franciszkowi, nioch prawdą idzie po świecie." Przywiązany syn, czuł boleśnie śmierć ojca, położył się w przygotowanej trumnie, błagając z rozpaczą, by go wraz z zmarłym pochowano. Przyjaciele musieli go przemocą oderwać od trumny, a trzymając w zamknięciu, nie pozwolili nawet być obecnym przy pogrzebie ojca.