scandjvutmp1d901

1158

—    Cegłę.

—    Daj pół. Toż trzeba mieć serce, bo choć to w handlu niema ani ojca, ani matki, ani brata, ani litości, ale doprawdy Chochó biedny człowiek: dom pełen dziatwy, a wszystko drobiazg, żona umarła— uniewinniał się kupiec przed Pawłem, a mrugnąwszy przebiegle, dodał: — A i to należy mieć na uwadze, że jeżeli ich tak od czasu do czasu nie podtrzymać, to któż nam w końcu będzie lisy łapał? Hę? co? My także ludzie z małą polityką.

—    Racya. A z tego punktu widzenia nawet zyski nadmierne nie są zbyt korzystne.

—    Nadmierne! powiedziałeś! Cha, cha! A toś pan wycelował! Wiesz co, wypijemy lepiej po czarce, bo na frasunek — powiadają — dobry trunek.

—    Kynczaj też prosi bez towaru! — znów krzyknął subjekt.

—    Kynczaj? Nic z tego. Odmierz mu pełną, jak się należy, proporcyę.

Tymczasem Kynczaj, chudy, wysoki, zezowaty Jakut wysunął się z tłumu j, pokornie kłaniając, prosił.

—    Nie. Nic z tego. Tyś bogaty — upierał się kupiec.

—    Miłościwy panie, kupiłem przecież od ciebie perkali, gdyś był zimą. Mam ich dosyć.

—    Rób, co chcesz, i ja mam ich dosyć. Psuje się lud, och, psuje! Każdy tylko na cudze ręce patrzy, żeby zaś sam co odczuł... nigdy ! Pokaż im choć odrobinę duszy, zaraz cię zjeść gotowi.

—    Cóż ty, bratku, myślisz, że mnie dają tylko to, co ja zechcę? — mruczał kupiec.

—    A co? — zapytał, zwracając się do Andrzeja — skończyliście?

—    Wasia, uprzątnij swój kramik; pora obia-